Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ο παλιάτσος...

 Προχωρώντας με βήματα αργά από την κούραση και τις κακουχίες, ο Λίνο ο παλιάτσος, αναπολούσε την εποχή που ήτανε μέλος σε ένα από τα πιο ξακουστά και φημισμένα τσίρκο του κόσμου... Εκεί όπου με τις γκριμάτσες του, τα αστεία του, τις κινήσεις του, ξεσήκωνε μικρούς και μεγάλους χαρίζοντας άφθονο χαμόγελο... Χαμόγελο που γι’ αυτόν έχει λείψει τα τελευταία χρόνια...
 Βλέπετε ο Λίνο ήταν θύμα της οικονομικής κρίσης... Το τσίρκο που δούλευε σταμάτησε να δίνει παραστάσεις και διαλύθηκε μέσα σε μια νύχτα λόγω «μειωμένης προσέλευσης κόσμου», όπως χαρακτηριστικά είπε στο προσωπικό ο διευθυντής...
 Από τότε ο Λίνο περιφέρεται στους δρόμους ζητιανεύοντας... Κάποιες φορές, τις «καλές μέρες» ο κόσμος του δίνει φαγητό και κάπου-κάπου χρήματα... Κάποιες άλλες όμως, όπως τη σημερινή, αυτό που ζει είναι σαν εφιάλτης... Μερικές φορές κάνει και 4-5 μέρες για να βάλει ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα του. Και να’ταν μόνο αυτό... Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα «τρυπάει» τα σωθικά του, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση...
 Όμως αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τίποτα, είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων... Των ίδιων, που χάριζε απλόχερα το χαμόγελο την εποχή που δούλευε στο τσίρκο. «Πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν μερικοί άνθρωποι?», αναρωτιέται μερικές φορές. Κάποιοι τον βρίζουν, κάποιοι άλλοι έχουν σηκώσει και χέρι επάνω του... Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του.... Η απαξίωση, η σκληρότητα, ο εγωισμός, η απανθρωπιά που δείχνουν οι συνάνθρωποι μας...
 Έπειτα από ακόμη μια μέρα χωρίς φαγητό, χωρίς ζεστασιά, ο Λίνο φτάνει σε μια βρώμικη και πρόχειρα φτιαγμένη χάρτινη κατασκευή για να ξεκουραστεί μιας και περπατούσε ξυπόλητος για ώρες... Τα πόδια του έχουν γεμίσει πληγές από τις ακαθαρσίες, τις πέτρες και το πολύωρο περπάτημα... Κόσμος πάει και έρχεται δίπλα από το χάρτινο παράπηγμα... Κανείς δε σταματάει....   Κανείς δε γυρνά το κεφάλι του προς τα εκεί... Μα πως έχουμε καταντήσει έτσι....?
 Ο Λίνο ξαπλώνει μέσα στα χαρτόκουτα  και τα βλέφαρά του κλείνουν από την κούραση... «Μαμά, τι κάνει αυτός ο κύριος ξαπλωμένος στον δρόμο? Δεν θα κρυώσει?» ακούγεται να λέει μια λεπτή φωνή από μια μικρούλα που περνούσε εκείνη τη στιγμή τον δρόμο με την μητέρα της... «Τίποτα γλυκιά μου... Μη δίνει σημασία... Τίποτα δε είναι...»
 Τίποτα...? Τα λόγια της μητέρας ήταν μαχαίρι στην καρδιά του Λίνο... Αυτός που χάριζε το χαμόγελο στον κόσμο, ήταν ένα τίποτα... «Κρίμα, γιατί πίστευα πως ήμουν τουλάχιστον κάτι...», σκεφτόταν ο Λίνο και ανεπαίσθητα του ξέφυγε ένα χαμόγελο... Μόνο που αυτό ήταν το τελευταίο του...

14 σχόλια:

  1. γέλα παλιάτσο...
    ( σε μας απευθύνομαι...όχι στο Λίνο )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πόσοι σαν το Λίνο κυκλοφορούν δίπλα μας..κι εμείς αδιάφορα δήθεν περνάμε δίπλα τους..πως γίναμε έτσι η μάλλον πώς μας κατάντησαν έτσι..Την καλησπέρα μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kalispera nostos...vasika egw kai auto ithela na thiksw me to thema mou...exeis dikio...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μακάρι να μην υπήρχε κανείς σαν τον Λίνο εκεί έξω...Μπράβο για το θέμα που έθιξες καθώς και τον τρόπο που το παρουσίασες...Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μάκη καλησπέρα....με συγκίνησες μάτια μου.Όμως δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μόνο κακοί και αδιάφοροι άνθρωποι....υπάρχουν και απατεώνες ζητιάνοι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ennoeitai mia mou...uparxoun kai tetoioi...apla edw auto puo thelw na tonisw einai auto to pragma pou mas exei piasei olous teleutaia...exoume xasei tin epafi me tous sunanthrwpous mas...alles fores apo ftaiximo dikos mas alles apo diko tous..alla pes mou pws mporei na kaluterepsoun ta pragmata an den uparxei omonia, omopsuxia kai endiaferon gia ton dipla mas???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το κείμενο σου με άγγιξε πάρα πολύ για διάφορους λόγους που θα ειπωθούν σιγά σιγά....
    δυστυχώς υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. που η ζωή του συνανθρώπους είναι τίποτα για αυτούς...
    υπάρχουν όμως και οι άλλοι... που ξέρουν τί σημαίνει κακουχία, ξέρουν τι σημαίνει εξαθλίωση, ταπείνωση... εγώ αυτούς θα κοιτώ... αυτούς θα έχω πρότυπο!


    (η next_day είμαι... είχες περάσει απο την Διαμαντένια προβλήτα και είχες αφήσει σχόλιο που με είχε αγγίξει! άλλαξα όνομα τώρα πια, άλλαξα και διεύθυνση, όμως ήθελα να σε βρώ! και σε βρήκα!)

    Φιλί Διαμαντένιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μου αρέσει ο τρόπος που παρουσιάζεις τα θέματα. Βρήκα το μπλογκ τυχαία, αλλά θα γίνω αναγνώστρια για μου αρέσει!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Diamantenio-next day mouuuuuu se euxaristw...nai to thymamai to sxolio...swsta uparxoun kai oimen kai oi de...anthrwpoi eimaste oloi omws swsta....??erxomai mai volta apo to blog sou...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα χρόνο και κάτι μετά μου έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσω!
    Η συγκίνηση για αυτή την ιστορία είναι το λιγότερο. Το γεγονός ότι αυτές οι συμπεριφορές των ανθρώπων είναι και τραγικότερες από τις κακουχίες..Προκαλούν αναπόφευκτα μεγαλύτερο πόνο. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αξία των ανθρώπων δεν μετριέται από την οικονομική και κοινωνική τους τάξη. Και αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τουλάχιστον να μην τον εξευτελίζουμε.. Σ-Ε-Β-Α-Σ-Μ-Ο-Σ αυτό θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο "όπλο" μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το μεγαλύτερο όπως λες Κατερίνα. Ο σεβασμός στον απέναντι, στην ύπαρξη του, στο τι είναι και τι κουβαλάει... Έχεις απόλυτο δίκιο δε μπορώ να προσθέσω κάτι παραπάνω και ουσιαστικότερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation