Η κοινωνία των τεράτων...

 Ο κύβος ερρίφθη. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε νεκρός. Αυτοί που τον οδήγησαν  στο θανατο μπορεί να ειναι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από την προσπάθεια τους.
 Εξευτέλισαν, τρομοκράτησαν, οδήγησαν στον θάνατο ένα παιδί επειδή ήταν... διαφορετικός απο αυτούς! 
 Ειλικρινά σας το λέω σε τέτοιου είδους θέματα και εν μέσω παραξυσμού και τεταμένων καταστάσεων, επιλέγω πολλές φορές να σιωπαίνω. Το θολωμένο μυαλό δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά...
 Όμως έχω αναγκη να γράψω δυό λόγια. Για το παιδί που χάθηκε. Και για τα άλλα που θα χαθούν. Γιατί ναι... Μπορεί να ακούγεται πεσιμιστικό, εφιαλτικό, όπως θέλετε πείτε το, αλλά σε αυτή την συνεχώς υποτροπιάζουσα και άρρωστη χώρα τίποτα δεν θα αλλάξει!   Είμαστε άνθρωποι κοντόφθαλμοι και εγωιστές, υποκριτές και φαρισαίοι... 
 Μια γροθιά λέει, γίναμε όλοι σε αυτό το θέμα. Κινητοποιήθηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κανάλια, οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Δε μου κάνει πλέον εντύπωση τίποτα! Δεν έχει μείνει ίχνος τσίπας επανω μας!

 Όλα γίνονται πάντα εκ των υστέρων. Πρεπει σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις να θρηνήσουμε θύματα, να καταστραφούν οικογένειες, να υποφέρουν άνθρωποι, για να κατανοήσουμε πως βαδίζουμε σε λάθος δρόμο. ΌΛΟΙ ΜΑΣ. Μηδενός εξαιρουμένου! 
Bullying, λέει. Στις νέες μόδες, στα καραγκιοζιλίκια και στις φτήνιες είμαστε πρώτοι. Πάντα είμασταν! Να βράσω τις πατριωτικές φανφάρες και το κοινωνικό πρόσωπο του λαού μας! Μην τρελαθούμε δηλαδή! Εμείς δεν είμαστε αυτοί που έχουμε στα χωριά μας από έναν "τρελό" και "φευγάτο"? Εμείς δεν είμαστε αυτοί που απομονώνουμε τους διαφορετικούς και τους μετατρέπουμε σε μειονότητες?
 Εμείς δεν είμαστε αυτοί, που ακόμη και σήμερα εν έτει 2015, δεν αντέχουμε τους ομοφυλόφυλους, τους υπέρβαρους και τους ανθρώπους με σωματικά και νοητικά προβλήματα? Που είναι οι ράμπες για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, τα σχολεία για τυφλούς, η κοινωνική αλληλεγγύη?  Ειρωνευόμαστε εκείνους που δε μπορούν να μιλήσουν καθαρά, εκείνους που συγκινούνται πιο εύκολα, εκείνους που δεν είναι λέει, όπως εμείς! 

 Και ποιοί είμαστε εμείς? Και ποιοί οι... άλλοι ρε παιδιά? Όσοι έχουν πειράξει έστω και μιά φορά το χοντρό παιδάκι της τάξης και όσοι έχουν κοροιδέψει έστω και μιά φορά τον συμμαθητή που ψεύδιζε...
 Όσοι απομακρύνονταν από τον... βρωμιάρη που δεν έκανε ποτέ μπάνιο, όσοι γελούσανε, φτύνανε, ρίχνανε σφαλιάρες στον πιό αδύναμο της παρέας, όσες αφήνανε μόνη της στα διαλλείματα την τσιγγανοπούλα που είχε σκισμένα ρούχα ή στραβά δόντια, είναι-είμαστε όλοι και όλες, απο ένα μικρό κομμάτι στον αδιέξοδο και εφιαλτικό λαβύρινθο που βρέθηκε ο Βαγγέλης! Είμαστε συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι στο έγκλημα! Ξεχνάμε, στρουθοκαμηλίζουμε και μετά δηλώνουμε αηδιασμένοι με την κοινωνία.
 Δεν θα έχει τέλος αυτός ο κατήφορος. Και είναι εύκολο να καταλάβουμε το γιατί. Όσα καλά έχουμε άλλα τόσα και περισσότερα είναι τα άσχημα! Το πρόσημο είναι αρνητικό και θα συνεχίζει να είναι, αν δεν σταματήσουμε να σκεφτόμαστε την πάρτη μας και μόνο!

 Σπέρνουμε ανέμους και μας κάνει εντύπωση όταν στην ώρα του θερισμού, οι θύελλες καταστρέφουν στο διάβα τους, τις ζωές μας... 
 Πριν απ' τον Βαγγέλη, υπήρχαν και άλλα παιδιά για τα οποία χύσαμε δάκρυα, λυπηθήκαμε, στεναχωρηθήκαμε και είπαμε ως έδω, δεν πάει άλλο. 
 Αλλά φευ... Αν η τραγωδία δεν χτυπήσει την πόρτα μας, μένουμε στις μεγαλοστομίες συμπαράστασης και στα ευχολόγια... 
 Γιαυτό λοιπόν απόψε δεν θα πω μακάρι εκείνο ή μακάρι το άλλο. Ένα ανάθεμα μόνο. Για  αυτό που έχουμε γίνει. Γιά το τέρας που κατοικεί στις ψυχές μας. Και ένα αντίο. Στο παιδί που δεν ήταν σαν... εμάς. Στον Βαγγέλη, με τα θλιμμένα μάτια...