Μερικές φορές οι αριθμοί δεν έχουν σημασία. Ποτέ δεν θα μπορούσαν άλλωστε να αποτυπώσουν πλήρως το μέγεθος μιας τραγωδίας, πόσο μάλλον μιάς γενοκτονίας...
Την περίοδο 1914-1923 εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, σφαγιάστηκαν και εκδιώχθηκαν από την περιοχή που ζούσαν και μεγάλωσαν, τον Εύξεινο Πόντο. Περιοχές όπως η Σινώπη, η Σαμψούντα, η Τραπεζούντα, η Αμάσεια, η Κερασούντα και γενικότερα η Καππαδοκία και τα παράλια της Μικράς Ασίας, βίωσαν την διαδικασία της μαζικής εκκαθάρισης από το τότε κίνημα των λεγόμενων Νεότουρκών.
Μετά δε την Μικρασιατική Καταστροφή, χιλιάδες Πόντιοι μετακινήθηκαν (κυρίως εκδιώχθηκαν) προς τον Άνω Πόντο (πρώην ΕΣΣΔ) και βέβαια την Ελλάδα.
Το θέμα όμως δεν είναι η ιστορική αναδρομή μέσα άπο στοιχεία και λέξεις. Το ζητούμενο είναι η θύμηση. Ο σεβασμός, η γνώση που θα αποτρέψει παρόμοια γεγονότα στο κοντινό η μακρινό μέλλον. Χιλιάδες άνθρωποι (ακολούθησαν και οι Αρμένιοι), έχασαν τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους, τα υπάρχοντα τους, την ίδια τους την ζωή και έφτασαν σε μιά πατρίδα που άργησε να τους αφομιώσει, στην, πάντα διφορούμενη και δύσκολη, κοινωνία της.
Ο καημός και ο πόνος φωλιάζει ακόμα στις ψυχές όσων έζησαν εκείνα τα δραματικά γεγονότα. Και περνάει, σαν άνεμος που ξεριζώνει τα πάντα στο περασμά του, και στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους...
Οι Πόντιοι δεν παύουν να είναι ένα περήφανο κομμάτι των Ελλήνων, με πίστη στα έθιμα και στις αρχές τους, παθιασμένοι και σμιλεμένοι για τα δύσκολα. Το ελληνικό κράτος οφείλει, όχι μόνο να θυμάται, αλλά και να τιμά τους αγώνες και το αίμα των χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ταραγμένη περίοδο. Περισσότερο δε, οφείλει να το κάνει αυτό χωρίς διακρίσεις σε κοινωνικές ομάδες και καταγωγές, μιάς και η ανθρωπιά δεν έχει ούτε χρώματα αλλά ούτε και ταμπέλες...
Την περίοδο 1914-1923 εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, σφαγιάστηκαν και εκδιώχθηκαν από την περιοχή που ζούσαν και μεγάλωσαν, τον Εύξεινο Πόντο. Περιοχές όπως η Σινώπη, η Σαμψούντα, η Τραπεζούντα, η Αμάσεια, η Κερασούντα και γενικότερα η Καππαδοκία και τα παράλια της Μικράς Ασίας, βίωσαν την διαδικασία της μαζικής εκκαθάρισης από το τότε κίνημα των λεγόμενων Νεότουρκών.
Μετά δε την Μικρασιατική Καταστροφή, χιλιάδες Πόντιοι μετακινήθηκαν (κυρίως εκδιώχθηκαν) προς τον Άνω Πόντο (πρώην ΕΣΣΔ) και βέβαια την Ελλάδα.
Το θέμα όμως δεν είναι η ιστορική αναδρομή μέσα άπο στοιχεία και λέξεις. Το ζητούμενο είναι η θύμηση. Ο σεβασμός, η γνώση που θα αποτρέψει παρόμοια γεγονότα στο κοντινό η μακρινό μέλλον. Χιλιάδες άνθρωποι (ακολούθησαν και οι Αρμένιοι), έχασαν τα σπίτια τους, τις οικογένειες τους, τα υπάρχοντα τους, την ίδια τους την ζωή και έφτασαν σε μιά πατρίδα που άργησε να τους αφομιώσει, στην, πάντα διφορούμενη και δύσκολη, κοινωνία της.
Οι Πόντιοι δεν παύουν να είναι ένα περήφανο κομμάτι των Ελλήνων, με πίστη στα έθιμα και στις αρχές τους, παθιασμένοι και σμιλεμένοι για τα δύσκολα. Το ελληνικό κράτος οφείλει, όχι μόνο να θυμάται, αλλά και να τιμά τους αγώνες και το αίμα των χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους εκείνη την ταραγμένη περίοδο. Περισσότερο δε, οφείλει να το κάνει αυτό χωρίς διακρίσεις σε κοινωνικές ομάδες και καταγωγές, μιάς και η ανθρωπιά δεν έχει ούτε χρώματα αλλά ούτε και ταμπέλες...
Την πατρίδαμ’ έχασα, άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι, ν’ ανασπάλω κι επορώ...
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι, ν’ ανασπάλω κι επορώ...
Υ.Γ. 19 Μαϊου. Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων...
Δεν υπήρχε καλύτερο timing...!!!! Θα αναφερθώ στην Γενοκτονία των Ποντίων και το κείμενο σου ήρθε κουτι...Στο κλέβω και το διαβάζω και δεν θέλω α και ου...♥
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχαχα ούτε α ούτε ου!!! Αφού ξέρεις βρε Βιβούλα σε σένα πάντα oui με τα μπούνια! :) :) :)
ΔιαγραφήΕίναι απο εκείνα τα κεφάλαια της Ιστορίας, που εύχεσαι να μην είχα γραφτεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διαβάζω και πονάω.. κριμα... κριμα... δεν μου βγαίνουν λέξεις να εκφράσω τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή..
Καλη σου μέρα Μάκη μου
Καλησπέρα Κική μου. Η γενοκτονία των Ποντίων, είναι όντως από εκείνα τα κεφάλαια και τις στιγμές της ιστορίας που σου τονίζει την σπουδαιότητα της ζωής, αλλά υπενθυμίζει ταυτόχρονα το χρέος της θύμησης και του σεβασμού που οφείλουμε να έχουμε μπροστά σε τέτοια δράματα. Μια τραγική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Μιά ακόμη βεβαια, μαζί με χιλιάδες άλλες...
ΔιαγραφήΠόσος πονος;;; Πόση πικρα;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤεράστιος πόνος, τεράστια πίκρα Αριάδνη. Αν μπορούσαμε να μπούμε στα παπούτσια των ανθρωπων που έζησαν τα δραματικά γεγονότα, τότε ίσως καταλαβαίναμε πλήρως. Αφού αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, ας φροντίσουμε έστω να σεβαστούμε, να μάθουμε, να θυμόμαστε τι έγινε τότε και πόσο ρόλο έπαιξε και παίζει στην ιστορία αυτή της χώρας...
Διαγραφή