Κούπεπε, κούπεπε ο ποπός σου φαίνεται...

 Καμαρωτές, καμαρωτές με τακούνια-ουρανοξύστες, με λίγο πουτανιά (πιπέρι...) στο βλέμμα, με χείλη βαμμένα κόκκινα, στο χρώμα του πάθους, μα πάνω απ΄όλα με αυτό το νεγκλιζέ να το πω, φτηνό να το πω, ξεκωλέ (και έκλεισα) ντύσιμο. Με λίγα νάζια, με πολλές χαριτωμενιές και με μπόλικο ντάντεμα!

 Αυτά λοιπόν αγαπημένοι και αγαπημένες μου (βρε ξεροκεφαλιά και αυτή να νομίζω πως με διαβάζουν και άντρες), ήταν τα χαρακτηριστικά της γυναίκας που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι. Φορέθηκε πολύ αυτό το μοντελάκι που λέτε. Ντάξει και για να μην είμαι και βασιλιάς της ακρότητας, κάφρος και ανεγκέφαλος, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας όμως είναι κανόνας.

 Κοντά σορτσάκια (μέχρι το μνι που λέει και η Βαγγελίτσα απ το χωριό), ασουτιένωτες (χωρις σουτιέν μεταφράζεται αυτό), ξώστηθες (ξώβυζες σε ελεύθερη μετάφραση), αλλά και συγχρόνως πεταλουδίτσες που ψάχνουν τους πεταλουδίτσους τους, λιονταρίνες που ψάχνουν τους λιονταρινίτσους και κουτοπόνηρες που ψάχνουν υπηρέτες.

 Πριγκήπισες που έπεσαν σε ανέχεια, γυναίκες που έχουν στο αίμα τους την οικογένεια, νοικοκυρές που αν και δείχουν σε απόγνωση, θέλουν να βρουν καταβάθος ένα καταφύγιο, μια ζεστή αγκαλιά, μια φουσκωμένη... τσέπη. Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. 

 Εκεί που την βλέπεις αμαζόνα έτοιμη να σε κατασπαράξει, να σου ξαφνικά μια ναζιάρα γατούλα που θέλει να κάνετε αγκαλίτσες και τρελίτσες και ζουζουνιάσματα. Απο το "Δε θέλω να μου μιλάς, δε θέλω να με κοιτάς, δε θέλω να σε ξέρω, δε θέλω να μαγαπάς..." στο "κούπεπε, κούπεπε, ο μπαμπάκας έρχεται, να της φέρει κάτιτι..." και πάει λέγοντας!

 Όοοοοχι δεν παλιμπαιδίζουν τα κορίτσα ρε παιδιά! Απλά είναι το στυλ τους τέτοιο. Εδώ που τα λέμε βέβαια δε σημαίνει πως ότι ανέφερα πιό πάνω με χαλάει. Ίσα ίσα. Αλλά μερικές φορές όταν με πιάνει αυτό το "είμαι παιδί της Εκκλησίας, άτεγκτος, αληθής, ταγμένος στα ήθη και τα έθιμα της ελληνικής κοινωνίας, υπέρμαχος και θιασώτης του τρίπτυχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, γράφω αυτά τα νερόβραστα (η αυτογνωσία σώζει).

 Ευτυχώς που βγαίνει ο Αύγουστος και θα ηρεμήσουμε λιγάκι.  Τέρμα τα σορτσάκια, τέρμα τα σιθρού φορέματα και τα διάφανα μπλουζάκια. Μα καλά ποιόν κοροιδεύω??? Αυτές οι τύπισσες είναι παντός καιρού. Μπρος στον σαματά και την θύελλα αντρικών αντιδράσεων δεν φτουράει τίποτα, μα τίποτα σας λέω. Λοιπόν επειδή σήμερα είμαι απαράδεκτος, ποταπός και βωμολοχώ, σταματάω εδώ. 

 Ας ελπίσουμε το επόμενο καλοκαίρι τα γυναικεία μυαλά να είναι στην θέση τους (όπως και τα ρούχα επίσης...). Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά να, πως το λένε ρε παιδί μου, μην αλλάζουμε τους ρόλους και χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Γιατί οκ άντρες είμαστε και μεις και θέλουμε να μαρσάρουμε, αλλά να ξεκουμπώσουμε και τίποτα ρε κορίτσα...