Η πείνα, ο γύπας και τα... πραγματικά αρπακτικά

 Σουδάν, 1993. Η φτώχεια, η πείνα και η ανέχεια, λόγω των εσωτερικών συγκρούσεων, κυριαρχούσαν στην μακρινή χώρα της Αφρικής. Οι αντάρτες αντιμάχονταν το καθεστώς και στη μέση αυτού του πολέμου, ήταν (οπως πάντα) αθώοι άνθρωποι. 

 Ο φωτορεπόρτερ Kevin Carter, γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ του Άπαρτχάϊντ των φυλετικών διακρίσεων, ήταν ήδη ένας έμπειρος, αν και σχετικά μικρός σε ηλικία φωτογράφος που βρέθηκε ξαφνικά στην πρώτη γραμμή του πυρός, καταγράφοντας με τον φακό του τα δραματικά γεγονότα.

Ένα ζεστό πρωινό βρέθηκε κοντά στο χωριό Αγιόντ για μερικές φωτογραφίες. Παρά τα όσα σοκαριστικά είχε βιώσει το προηγούμενο διάστημα, αυτή η μέρα ήταν άλλη μια... μέρα στην δουλειά. 
 Ξαφνικά βλέπει μπροστά του ένα μικρό, ήταν δεν ήταν 5 χρονών, αποστεωμένο από την πείνα κορίτσι, να σέρνεται στο χώμα προσπαθώντας να φτάσει στο κατάλυμα του ΟΗΕ που προσέφερε τροφή και πρώτες βοήθειες. Οι Αρχές είχαν ξεκάθαρα ειδοποιήσει τις αποστολές δημοσιογράφων και εθελοντων από το εξωτερικό να μην έρχονται σε επαφή με πολίτες λόγω του κινδύνου από μολυσματικές ασθένειες. Ξαφνικά δίπλα στο κορίτσι και ενώ ο Carter ήταν έτοιμος να το φωτογραφίσει, προσγειώνεται ένας γύπας.
 Ο φωτορεπόρτερ συνειδητοποιεί πως το αρπακτικό οσμίστηκε φαϊ... Περίμενε στωϊκά να ξεψυχήσει το μικρό κορίτσι για να το κατασπαράξει. Στεκόταν από πίσω του, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί. Ο Carter έντρομος, χωρίς να πολυσκεφτεί τι συνέβαινε, τράβηξε μια φωτογραφία και αμέσως μετά έδιωξε τον γύπα κοντά από την μικρή, η οποία συνέχισε τον δρόμο της. Η μάλλον καλύτερα τον Γολγοθά της.

Αμέσως μετά ο νεαρός φωτογράφος πήγε κάτω από ένα δέντρο, άναψε ένα τσιγάρο και ξέσπασε σε λυγμούς για αυτό που είχε δει και βιώσει μερικά δευτερόλεπτα πριν. Το θέαμα ήταν σοκαριστικό. Την επομένη η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στους New York Times και το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. 
 Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσα μαζικής ενημέρωσης και απλοί πολίτες διαμαρτυρήθηκαν έντονα και ουσιαστικά ξέσπασαν για την...αναισθησία του φωτορεπόρτερ που προτίμησε να βγάλει φωτογραφία από το να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Η τύχη της αγνοούνταν και ο Νοτιοαφρικανός φωτογράφος μάταια προσπαθούσε να πείσει τους κατηγόρους του για τις καλές του προθέσεις, εξηγώντας πως είχε ρητή εντολή να μην έρχεται σε επαφή με τους κατοίκους του Σουδαν λόγω μολυσματικών ασθενειών...

Έπειτα από την τροπή που πήρε η υπόθεση με την φωτογραφία του και παρά το οικονομικό του κέρδος, o Carter άρχισε να κλείνεται στο εαυτό του. Η καριέρα του πήρε την κατιούσα και ο ίδιος βυθίστηκε στην κατάθλιψη και τα ναρκωτικά. Τίποτα πιά δεν μπορούσε να τον συνεφέρει. Ο θάνατος ενός προσωπικού του φίλου χειροτέρεψε την κατάσταση και το τέλος έμοιαζε προδιαγεγραμμένο...

Τον Μάϊο του 94΄ήρθε η βράβευση του για την επίμαχη φωτογραφία με το μεγιστο βραβείο που δίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, το Πούλιτζερ, αλλά όπως παραδέχτηκε σε κοντινούς του ανθρώπους, θα προτιμούσε να είχε βοηθήσει το μικρό κορίτσι παρά να έχει αυτό το βραβείο στην κατοχή του.
 Δυο μήνες μετά την βράβευση του πήγε στο πατρικό του στο Γιοχάνεσμπουργκ, έβαλε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του που κατέληγε στο εσωτερικό του σπιτιού του και αυτοκτόνησε. Δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα...

Σε επιστολή του λίγο πριν την αυτοκτονία ανέφερε: " Συγγνώμη. Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της ευτυχίας, σε σημείο που να μην υπάρχει χαρά πια. Έχω κατάθλιψη, δεν έχω τηλέφωνο, λεφτά να δώσω στο παιδί μου, για να ξεπληρώσω το νοίκι και τα χρέη μου. Με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις των σκοτωμών, των πτωμάτων, του θυμού και του πόνου των πεινασμένων και τραυματισμένων παιδιών, οι εικόνες με τους πολεμοχαρείς τρελούς και τους εκτελεστές. Θα πάω να βρω τον Κεν, αν είμαι τυχερός..."

 Ο Kevin Carter έφυγε από την ζωή κυνηγημένος και ουσιαστικά κατηγορούμενος για έλλειψη ηθικής και αξιών.
  Παρά την, επί της ουσίας, βοήθεια του στον παράλογο πόλεμο του Σουδάν, μιας και μέσα από τις φωτογραφίες του ανέδειξε την πείνα και την ανέχεια των ανθρώπων, κάνοντας γνωστό το τι συνέβαινε εκεί, επικρίθηκε, κατακρίθηκε και καταδικάστηκε από μεγάλη μερίδα συνανθρώπων του, που τον οδήγησε (μαζί με την φρίκη των εικόνων που ρίζωσαν στο μυαλό του), στο τέλος. 
 Οι κατήγοροι του όμως, με την συμπεριφορά, τα λόγια και τις πράξεις τους εναντίον του, έγιναν ίδιοι με αυτό για το οποίο τον κατηγορούσαν. Αρπακτικά...  Τα ξαναλέμε.


Υ.Γ.Το πιό σκληρό και αδυσώπητο ζώο στον κόσμο είναι ο άνθρωπος...

Έβαλε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του που κατέληγε στο εσωτερικό του σπιτιού του. Έκλεισε τα παράθυρα....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-fotografia-tou-skeletomenou-koritsiou-pou-to-arpaktiko-tin-perimeni-na-pethani-o-fotografos-pire-to-poulitzer-ke-aftoktonise-apo-katathlipsi/

πήγε στο πατρικό του σπίτι στο Γιοχάνεσμπουργκ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-fotografia-tou-skeletomenou-koritsiou-pou-to-arpaktiko-tin-perimeni-na-pethani-o-fotografos-pire-to-poulitzer-ke-aftoktonise-apo-katathlipsi