Είναι ο γάμος αυτοσκοπός?

  Στη σημερινή εποχή της  ισοπέδωσης των ηθών και των εθίμων, της καταπάτησης κάθε έννοιας αξιοπρέπειας και ειλικρίνειας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και της ενσωμάτωσης ξενόφερτων προτύπων στη ζωή μας, προκύπτει θέμα και για ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Τον γάμο.  Ας βάλουμε τα πράγματα σε μιά σειρά...
 Αν συζητούσαμε κάποια χρόνια πριν (όχι πολλά μη φανταστείτε), ο γάμος ήταν πραγματικά αυτοσκοπός. Ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, ένα αναπόφευκτο γεγονός της ενηλικίωσης μας, ένα ιερο τοτέμ της έννοιας "ελληνική οικογένεια".

Στις εποχές που ανθούσε το... προξενιό, που επιτυχημένοι θεωρούνταν μόνο όσοι παντρεύοταν και οι υπόλοιποι ήταν δακτυλοδεικτούμενοι λες και είχαν κάποια ψυχική ασθένεια, ο γάμος ήταν η κατάληξη που έπρεπε να υπάρχει.

 Το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια ήταν αδιαπραγμάτευτο και όσοι εξώκειλαν από αυτό, είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους. Αυτού του είδους οι λογικές, οδήγησαν στην ουσιαστική πλέον, κατάρρευση της ελληνικής οικογένειας και του κοινωνικού ιστού, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε το σαθρό υπόβαθρο των ανθρώπων που τις υιοθετούσαν.

 Τα σημερινά τεράστια ποσοστά των διαζυγίων, η έκρηξη της παιδικής βίας (με την συνιστώσα του εκφοβισμού -bullying-, να αποτελεί κινητήρια δύναμη της), η απαξίωση των πραγματικά ουσιαστικών ηθών της κοινωνίας μας, όπως είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά, έχουν τις ρίζες τους, στην εκ παλαιώθεν πεποίθηση του... "πρέπει να παντρευτώ".

 Ο γάμος από μόνος του είναι είναι μιά υπέροχη κατάσταση. Για όσους νιώθουν πως το θέλουν όμως... Όντας παιδί χωρισμένων γονιών και έχοντας βιώσει στο πετσί μου την αποτυχία του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα έχοντας ζήσει και όμορφες στιγμές, είναι ξεκάθαρο πλέον στο μυαλό μου, πως το να παντρευτείς επειδή το κάνουν οι άλλοι και επειδή έτσι πρέπει, είναι όχι μόνο λάθος αλλά κάτι που θα σου στοιχίσει αργότερα...

Και καλά να στοιχίσει σε σένα και την σύζυγο σου. Τα παιδιά όμως που θα μπουν σε αυτή την διαδικασία σε τι ευθύνονται?Όταν ο ανθρώπινος εγωισμός μπαίνει στην μέση το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Έχω γνωρίσει οικογένειες ευτυχισμένες ακόμη και όταν το ζευγάρι δεν είναι πλέον μαζί. Έχω γνωρίσει παιδιά που ζουν αρμονικά και οι γονείς τους είναι χωρισμένοι. Γιατί ακόμα και σε αυτό παίζει ρόλο το timing. 

 Όταν σε μιά οικογένεια υπάρχουν συνεχώς συγκρούσεις, πόλεμος νεύρων και το ζευγάρι μοιάζει να αντιμάχεται μεταξύ του, τότε η συνέχιση αυτής της κατάστασης είναι άκρως επικίνδυνη και οδηγεί σε άσχημα μονοπάτια...  Είμαι της άποψης ότι πρέπει να δίνεται ένα τέλος πριν μπει ένα ή άλλο ένα παιδί στην οικογένεια. Γιατί έχω ακούσει και το εξής τραγικό. "Ενα παιδί θα τα αλλάξει όλα". Με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά τι είναι το παιδί? Το μέσο για να υπάρξει συνέχιση μιάς αρρωστημένης κατάστασης που αργότερα θα του επηρρεάσει την ζωή? Έλεος...

Δε διαφωνώ πως η οικογένεια είναι το πιό σημαντικό στοιχείο στην ζωή ενός ανθρώπου. Οικογένεια όμως δε σημαίνει ταυτοχρόνως και γάμος. Γνωρίζω πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί οικογένειες που δεν είναι στο τυπικό μέρος όπως πρέπει να είναι.

Γνωρίζω ωστόσο πως προτιμώ χωρισμενους ή ανύπαντρους γονείς που θα αγαπάνε πραγματικά τα παιδιά τους και δεν θα τα χρησιμοποιούν ως άρμα στις δικές τους σχέσεις... Δεν είναι μόνό αυτές οι παγίδες στις οποίες πέφτουμε στο θέμα του γάμου βέβαια. 

 Η ψυχολογική πίεση που δέχονται ιδιαίτερα οι νεαρές γυναίκες σήμερα (πολύ περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια), τις οδηγεί μαθηματικά στην λήψη λανθασμένων και ψυχοφθόρων αποφάσεων στο θέμα του γάμου, χωρίς να είναι έτοιμες να τις διαχειριστούν.
 Το αποτέλεσμα γνωστό. Αποξένωση, απιστία και τέλος διαζύγιο, για ανθρώπους που θα είναι πλέον πιό πονηρεμένοι, πιό σκληροί και άρα θα χαίρονται λιγότερο τις χαρές της ζωής. Θα ξεσπάνε στον επόμενο ή στην επόμενη, θα κλείνονται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό τους θα σκέφτονται με την λογική του τσουβαλιάσματος και της ισοπέδωσης.

  Τελειώνοντας, πιστεύω πως ο γάμος και ο τρόπος που υπάρχει στην χώρα μας, θα πρέπει να μας κάνει πιό σκεπτικούς για την συγκεκριμένη απόφαση. Αν δεν αγαπάμε εμάς τους ίδιους δεν θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους άλλους όπως πρέπει. 

 Οφείλουμε για την ζωή μας και κατ επέκταση μελοντικά για την ζωή των παιδιών μας αλλά και του ανθρώπου που θα είναι δίπλα μας, να σκεφτούμε δύο και τρεις φορές τα δεδομένα και ύστερα να πράξουμε.

Ας μην μας κατακλύζει ο εγωισμός και η φιλαυτία. Το θέμα του γάμου και ουσιαστικά της συμβίωσης με έναν άνθρωπο, είναι κάτι παραπάνω από ένα γλέντι μέχρι πρωίας, ένα φανταχτερο νυφικό και ένα δύο πανέμορφες βέρες... Τα ξαναλέμε.