Νιάου, βρε γατούλα με την ροζ μυτούλα, γατούλα πονηρή...

 Και περάσανε και οι γιορτές. Και γίνανε και τα ρεβεγιόν... Και πήρανε και τα κιλά τους τα κορίτσα και τώρα ποιός τα ακούει. Και μέσα σε όλα, όταν γίνονται τα παραπάνω και αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι Απόκριες (η επόμενη ευκαιρία για μάσα άνευ ενοχών δηλαδή), οι αγαπητικές αρχίζουν τις τρέλες (οποία έκπληξις...). 

 "Έεεεελα ρε μωρό μου δεν πήρα πολλά κιλαααά, πως κάνεις έτσιιιιι (ακριβώς  όπως το γράφω με μαρσάρισμα),,?". "Δηλαδή με λες χοντρή?". "Αμέσως με την κακιά κουβέντα στο στόμα είσαι, ούτε λίγο δεν σκέφτεσαι μήπως πληγωθεί το μωράκι σουυυυ???". Ερωτήσεις καρφιά. Η μήπως στοχευμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού? Δεν ξέρω, θα ξεχάσω και αυτά που ήξερα με δαύτες.

 Πως γίνεται δηλαδή να κάνουν το άσπρο μαύρο, να φταίνε και να σε κάνουν να... φταις εσύ, είναι απορίας άξιο. Έννοια σας και το καταλαβαίνουμε πιά το παραμυθάκι σας. Για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν, η λύση είναι μία. Το... χάϊδεμα. 
 Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Και επειδή το κυριολεκτικώς δεν κάνει να το αναλύσω γιατί είναι σόκιν, πάμε στο μεταφορικώς.

  Είναι πονηρές ρε φίλε. Δεδομένο. Τέλος. Μόλις δουν τα σκούρα αρχίζουν τις τσαχπινιές και τα... τριψίματα. Εκεί ρε παιδί μου στο ευαίσθητο σημείο μας χτυπάνε. Και πως γίνεται να το έχουν πρόχειρο το ζουζούνιασμα τα μωράκια μας, άλλη... πύλη του ανεξήγητου και αυτή. Τι νομίζουν οτι είμαστε ο Χαρδαβέλλας?

 Αλλάζουν την φωνή τους, παίρνουν το βλέμμα της γατούλας, τρίβονται επάνω σου σαν τέτοιες, αν είχαν και ουρά θα την κουνούσαν στον ρυθμό της αποπλάνησης και αυτή. Αμέ αποπλάνηση, γιατί γελάτε?

 Ήθελα να καταλάβω όμως. Έτσι... ζουζούνες γεννιούνται η προκύπτει στην πορεία αυτό? Και γιατί δηλαδή πρέπει να παλιμπαιδίζουν για να κερδίσουν την ευνοϊκή μεταχείριση μας? Λες και δεν ξέρουν ότι αυτό που χρειάζεται είναι απλά λίγο μπούτι έξω και μια ανεκτή μαγειρική ικανότητα. 
Θα μας τρελάνουν σύντροφοι, ακούστε που σας λέω. 

 Πάει η άλλη και γεμίζει ρουζ και χρώματα το πρόσωπο της, φοράει και φούξια καλτσούλες και στο τέλος εκεί που νομίζεις ότι είναι η Πίπη Φακιδομύτη (η για τους πιο μερακλήδες η Κάντυ Κάντυ) και νομίζεις πως μπήκες σε χρονοκάψουλα και βλέπεις Ερτ την δεκαετία του 80', θέλει λέει... πιπίλα. "Που να την βρω βρε μωρό μου την πιπίπλα βραδιάτικα?" αναρωτιέσαι εσύ και ξάφνου συνειδητοποιείς ότι μιλάει... μεταφορικά. Με μιάς η Κάντυ Κάντυ μεταμορφώνεται σε δεξιοτέχνη του κλαρίνου και η πιπίλα που εναγωνίως έψαχνε αντικαθίσταται απο άλλο... πνευστό όργανο! Η Ερτ γίνεται μεταμεσονύχτιο Nova και άντε μετά να της κάνεις παράπονα για το καμμένο φαί...

 Αμ το άλλο? Πως γίνεται από άγρια και αβυσσαλέα αιλουροειδή να μετατρέπονται σε ναζιάρες γατούλες από την μιά στιγμή στην άλλη? Πως γίνεται να συνδυάζουν αθωότητα και προστυχιά? Όλα γίνονται θα μου πείτε. Συμφωνώ. Μόνο που συμβαίνουν όλα σε συγκεκριμένες στιγμές για συγκεκριμένες λόγους. 

 Ακόμα και στο τομέα του έρωτα και της αγάπης, οι θηλυκές αλεπούδες έχουν τον τρόπο τους. 
 Και μεις εκεί, κολλάμε, δεν ξεκολλάμε, δίνουμε, δίνουμε και στο τέλος δε μένει τίποτα και είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα. "Δεν επενδύουν οι άντρες σε μιά σχέση", λένε οι πολύξερες γυναίκες καριέρας από την μία, και από την άλλη αρχίζουν την πάρλα στο τηλέφωνο σε φίλες και τις... γκομενικές συμβουλές: "Χωρισέ τον, τον μαλάκα να ηρεμήσεις, τόσοι υπάρχουν εκεί έξω!!!!". "Δεν θέλει το καλό σου, σε εκμεταλλεύεται...¨  Έπειτα από αυτό χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση?

 Δε μπορεί όμως θα αλλάξουν τα πράγματα. Όχι όλα όσα ανέφερα, γιατί κάποια μας αρέσουν, αλλά τα κακώς κείμενα πρέπει να αλλάξουν. Μέχρι τότε κουράγιο αδέλφια και μην ξεχνάτε τα λόγια του ποιητή: "Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα..." Υγιαίνετε.