Η παγίδα της απαισιοδοξίας...

 Σας έχει τύχει εκεί που κάθεστε, όταν βλέπετε τηλεόραση, όταν είστε εξω με παρέα, όταν εργάζεστε, στην καθημερινότητα σας, να κάνετε αρνητικές σκέψεις? 

 Έχετε νιώσει να στροβιλίζεστε σε μιά δίνη άσχημων σκέψεων που σας κρατάει δέσμιους σε μιά κατάσταση που καταντάει αρρωστημένη? Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση έχει ως κύριο συστατικό το άσχημο σενάριο? Υπερισχύει τελικά το κακό από το καλό?

 Όταν οι άνθρωποι βιώνουν δυσκολίες, όταν δοκιμάζουν τα πάντα και τελικά αποτυγχάνουν, όταν διακρίνουν πως τίποτα δεν τους πάει καλά, οι κακές σκέψεις, είναι εκεί, σύντροφος και εχθρός ταυτόχρονα. Κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, ταξιδιώτες που φέρνουν άσχημα μαντάτα, ερχόμενοι από τα βάθη των αιώνων, η μεμψιμοιρία και η απαισιοδοξία, είναι ιδίωμα των ευαίσθητων και των ταλαιπωρημένων από την ζωή ανθρώπων. Η μήπως όχι?

 Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μας και το πόσο δυνατοί είμαστε ή είναι ένα κερασάκι στην τούρτα της δύσκολης καθημερινότητας? Νομίζω πως είναι απολύτως φυσιολογικό να έχουμε μεταπτώσεις στην ψυχολογία μας. Και είναι και θεμιτό να έχουμε.
 Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση δεν έχει ρομποτικά χαρακτηριστικά. Δε υπάρχει κάποιο κουμπί που το πατάς και ξεκινάει κάποιος να κλαίει. Ούτε να γελάει. 

 Δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα που κάποιος λέει ψέμματα η συμπεριφέρεται άσχημα στον απέναντι του. Ούτε υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι που το κουνάμε και αρχίζει  κάποιος να γίνεται ευαίσθητος, καλοκάγαθος, συνεπής, εργατικός, έξυπνος, πονηρός κλπ κλπ. Όλα είναι θέμα χαρακτήρα και όλα είναι σχετικά. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε την λογική από το συναίσθημα, αλλά στο τέλος πάντα μπερδεύεται το ένα με το άλλο. Είναι φυσικό επόμενο και αυτό, κομμάτι της διαδικασίας που ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

 Αυτό που συνιστά πρόβλημα όμως, ειδικά όταν γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής, είναι να βλέπουμε πάντοτε το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο.
 Και αν με ρωτήσετε θα σας πω με στόμφο και φωναχτά, πως πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες), μεγαλύτερη σημασία έχει το πως βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, παρά τα ίδια τα... πράγματα. 

 Οι καταστάσεις αλλάζουν αν εμείς το θελήσουμε. Γιατί ακόμα και στην αρνητική τους τροπή, είναι στο δικό μας χέρι να δημιουργήσουμε κάτι θετικό. Έστω και με απειροελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. 

 Το θέμα είναι η άλλη οπτική. Αυτή που θα δυναμώσει τα πιό ουσιαστικά μας χαρακτηριστικά. Δίνοντας μας έτσι την δυνατότητα να είμαστε προετοιμασμένοι και πονηρεμένοι την επόμενη φορά. Γιατί είναι γνωστό πως η γνώση και η συνεχής εξάσκηση στην εξεύρεση λύσεων και η, χωρίς φόβο και πάθος, αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονται στον δρόμο μας, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην εμφάνιση και την διαιώνιση τους.

 Λίγο λίγο, αλλά με βήματα σταθερά και αποφασιστικά, μπορεί να αλλάξει ακόμα και μιά φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση."One inch at a time", που έλεγε και ο Αλ Πατσίνο στον πύρινο λόγο του στην ταινία Any given Sunday... 

  Η άβυσσος από τον επιφάνεια της θάλασσας απέχει πολλές φορές μιά ανάσα, άσχετα αν εμείς μπορεί να πνιγόμαστε σε μιά κουταλιά νερό. O Γάλλος φιλόσοφος Εμίλ Σαρτιέ, είχε, πολύ πετυχημένα, περιγράψει αυτό το αιώνιο παιχνίδι του ανθρώπινού μυαλού με την εξής φράση:" Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία απ'την άλλη είναι θέμα θέλησης...". Εεεε, εδώ που τα λέμε σα να μην είχε άδικο...


Υ.Γ. Καλό μήνα!