Στάθης Ψάλτης: Ο καμικάζι του... γέλιου

Ήταν η καθαρίστρια τζαμιών Λίτσα Κατρακυλίτσα του Μποστ, η παραμάνα στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Σαίξπηρ.
 Ήταν ο βοηθός ανακριτή (σπουδαίος σε δραματικό ρόλο) στον "Συμβολαιογράφο" και ο Κινησίας στην "Λυσιστράτη" που ανάβασε ο Θύμιος Καρακατσάνης. 
Πάνω απ΄όλα όμως ήταν ο Στάθης, εκείνος ο βρωμόστομος, ατακαδόρος, και καψούρης νέος, που έμπλεκε συνέχεια σε περιπέτειες χωρις τελειωμό.

 Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής, άρχισε να αδειάζει ακόμα περισσότερο η πηγή του γέλιου και της ξενοιασιάς, μιάς και ο Στάθης Ψάλτης, αυτός ο μοναδικός ηθοποιός, έφυγε από την ζωή στα 66 του χρόνια, νικημένος από αυτό το κωλόπαιδο... τον καρκίνο. 
 Για όσους από εμάς μεγάλωσαν και γέλασαν με τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστούσε, ο Ψάλτης ήταν, είναι και θα είναι, η ενσάρκωση ενός λαού που ήταν πιό χαρούμενος, ονειροπόλος και περισσότερο ειλικρινής...

Κούλα... πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!

Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ...

Στον "Συμβολαιογράφο"...

Ως Κινησίας στην "Λυσιστράτη"

Στο "Τμήμα Ηθών"

Φίλοι Ρωμαίοι...!!!

Είναι φάση το αγόρι...

Στεναχωρέθηκα, πάω να φάω ένα σουβλάκι με τζατζίκι..

 "Τροχονόμος Βαρβάρα", "Βασικά, καλησπέρα σας", "Πέστα βρωμόστομε", "Καμικάζι αγάπη μου", "Μάντεψε τι κάνω τα βράδια", "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", "Τρελός είμαι οτι θέλω κάνω", "Ράκος Νο14 και ο πρώτος μπουνάκιας", "Ψηλός, λιγνός και ψεύταρος", "Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν",  ήταν μερικές από τις ταινίες που πρωταγωνίστησε και έγιναν σημείο αναφοράς στην δεκαετία του 80'.
 Και αν μερικοί τον κατηγορούσαν πως ήταν εμπορικός, ο Ψάλτης με την πρώτη ευκαιρία τους απαντούσε. Ειδικά στο θέατρο, έπαιζε ρόλους απαιτητικούς και πολλές φορές έξω από τον ανάλαφρο χαρακτήρα των ταινιών και του κινηματογράφου της τότε εποχής. Ποτέ του δεν μετάνιωσε, όπως ο ίδιος υποστήριζε, για ότι έκανε στην καριέρα του. Έπαιξε δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς και τιμήθηκε από το σύνολο των συναδέλφων του για το ήθος και το αστείρευτο ταλέντο του. 

 Σατιρικός, καυστικός, έξυπνος και αυτοσαρκαστικός, ο Στάθης Ψάλτης, θα μείνει στο μυαλό μας ως εκείνη η λεπτή φιγούρα που γέμισε γέλιο τα παιδικά και εφηβικά μας απογεύματα. Με ένα του μορφασμό, με μιά του λέξη έκανε το χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπο μας. Η παρακαταθήκη του, όπως και πολλών άλλων, είναι τεράστια και το κενό (λόγω και του ιδιαίτερο στυλ του) δυσαναπλήρωτο.
 Ο Αμερικάνος αρθογράφος Τζωρτζ Νέϊθαν είχε γράψει κάποτε: "Το σημάδι ενός καλού κωμικού, είναι αν γελάς μαζί του προτού ανοίξει το στόμα του." Ο Στάθης Ψάλτης ήταν, μετά βεβαιότητας, η επιτομή της παραπάνω ρήσης...

-Τι σας έμαθε η σκηνή?-  "Το τι θα πει να τη σέβεσαι. Και το πώς είναι να πέφτουν οι δροσοσταλίδες της καρδιάς μου επάνω στο πάλκο. Η σκηνή μαθαίνει όταν δέχεται αυτές τις δροσοσταλίδες. Ξέρει πόση αγάπη της έχω..."