Γιόχαν Κρόϊφ: Το "μαγικό" 14...

 Στο άκουσμα του ονόματος Γιόχαν Κρόϊφ, οι σκέψεις είναι πολύ συγκεκριμένες και ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο. Κι οι λέξεις, φτωχές για να αναδείξουν το μεγαλείο.   Ιδιοφυής. Αέρινος. Ηγέτης εντος και εκτός γηπέδου. Παίχτης σπάνιας πάστας, ένας ζωγράφος που "έπλεκε" με την παλέτα του ποδοσφαιρικές στιγμές απίστευτης μαγείας. Ισχυρή προσωπικότητα που έλεγε παντοτε τα πράγματα με το όνομα τους, αντισυμβατικός και "αλήτης" με την καλή έννοια. 

 Ο κύριος εφαρμοστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου ("total footbal") που εμπνεύστηκε ο  προπονητής Ρίνους Μίχελς την δεκαετία του 70΄ με τον τεράστιο Άγιαξ και την διαστημική Εθνική Ολλανδίας. Ο άνθρωπος που σου έδινε την εντύπωση πως άλλες φορές κάλπαζε σαν άτι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και άλλοτε πέταγε λες και ήταν ο... Πήτερ Παν. Και σχεδόν πάντα με το αγαπημένο 14 στην πλάτη. 

 Ο προάγγελος του τίκι τάκα και του φαινομένου Μπαρτσελόνα. Ο πρώτος προπονητής που έφερε το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην φημισμένη Καταλωνία. Ο απόλυτος νικητής αλλά και ο Βασιλιάς χωρίς στέμμα, μιας και με τους Οράνιε έφτασε μια... ανάσα από την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.

 Σήμερα όμως, η μοίρα κέρδισε το παιχνίδι που έπαιζε με άτιμο τρόπο από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν και έγινε γνωστό πως ο Χέντρικ Γιοχάνες Κρόϊφ πάσχει από καρκίνο στους πνεύμονες. Ο "Ιπτάμενος Ολλανδός", άφησε την τελευταία πνοή στα 68 του χρόνια. "Το ποδόσφαιρο είναι απλό, αλλά είναι δύσκολο να παίξεις απλά", είχε πει σε μια αποστροφή του λόγου του. 

 Οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι και λάτρεις του αθλητισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, θα τον θυμόμαστε μέσω των εικόνων και των βίντεο, για τις απαράμιλλές στιγμές ομορφιάς που μας προσέφερε και για αυτά τα... μαγικά που τα έκανε να φαίνονται εύκολα. Adios Johan...

Δ. Λιαντίνης: Ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει...

"Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.

Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα. 

Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ, ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.

 Σας κοιτώ και βλέπω να μην  πιστεύετε αυτό που πιστεύουν. Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας. Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή. Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές, γιατί κανείς δεν τις πίστευε.

 Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού. Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες, που είπε ο Σεφέρης. Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.

 Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;

Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:

Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.

 Και εδώ είναι το δύσκολο. Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει το πρόσωπό του στη λύπη. Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός. Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος.  Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.

 Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν. Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή, είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης. Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.

 Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη. Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής. Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο. Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του..."

* Πηγή http://liantinis.gr/

Λείπει ο Μάρτης απο την Σαρακοστή?

 Όπου Μάρτης βάλτε τις γυναίκες. Όπου Σαρακοστή, κοτσάρετε τις Απόκριες. Και εξηγούμαι. Οι γυναίκες πάντα, παντού και... πάντοτε θέλουν να κλέβουν την παράσταση.

  Όλες τις εποχές. Χριστούγεννα, καλοκαίρι, Πάσχα, Τσικνοπέμπτη, Φθινόπωρο, του Αγίου Βαλεντίνου, στο σούπερ μάρκετ, στο σπίτι, στην αυλή, στην δουλειά, στα λεωφορεία, στα τρόλευ και στο μετρό. Με χιόνια, με ζέστη, με  πολύ ζέστη, με κολάν, με τζιν, με εσώρουχα, χωρίς εσώρουχα... Εεεε, δε μπορούσε η Σαρακοστή να γλιτώσει από τα βαμμένα νύχια των... άγριων κοριτσιών.

  Θα αναρωτιέστε (αλλη δουλειά δεν είχατε από το να ασχολείστε με τις εξυπνάδες μου...), τι εννοώ, πως και γιατί? Λοιπόν. Είναι απλό. Απόκριες. Ξεφαντώματα, μπεκρουλιάσματα, ερωτικές ατασθαλίες (sic). Άλλο αν ο περισσότερος κόσμος ασχολείται με ποταπά προβλήματα, όπως η δύσκολη καθημερινότητα, η ανθρωπιστική κρίση με τους πρόσφυγες, η ανεργία, η φτώχεια, η ανέχεια.
 
 Αυτά καλά μου παιδιά είναι ως μη γεγόμενα μπροστά στην λάμψη και την δόξα, μπροστά στα πάμπολλα αδιάκριτα βλέμματα των λυσσασμένων αντρών, μπροστά στην αδιάκοπη (αλλά τόσο όμορφη) μάχη για το ποιά θα χαρακτηριστεί, σαν το μεγαλύτερο τσίρκο της Αποκρεώ, σαν η πριγκήπισσα του κιτς!

 Γατούλες. Με ουρά, χωρίς ουρά,αμούστακες ή με μουστάκι, με ξεκωλέ στυλάκι, με τα μπούτια έξω, με αβυσσαλέα ντεκολτέ, με νιαουρίσματα και τριψίματα.... Μπέμπες. Ναι, ναι όπως το λέω. Μπέμπες. Μωρά, μωρέ (χαχαχα) πως το λένε. 

Με ροζ ρουχαλάκια, με μπιμπίλες και μπιμπερό (όχι πείτε μου φταίω εγώ μετά να κάνω συνειρμούς?), με καλτσάκια, καλτσοδέτες (έλα μην ακούω χαζά, η καλτσοδέτα είναι  το χαρακτηριστικότερο αξεσουάρ των νεογέννητων) και λίγο ρουζ (συν κανά κιλό μέικ απ) για να κρύψουμε τυχόν ρυτιδούλες. Super-women, Buttwomen, εεε σόρυ Batwomen, πριγκίπισσες Σίσυ, Κοκκινοσκουφίτσες, Χιονάτες και δε συμμαζεύεται.

 Αν κάτσω και απαριθμήσω τι μπορεί να σκεφτεί το γυναικείο μυαλό για να ντυθεί τις Απόκριες, θα γράφω μέχρι άυριο. 

 Μα πείτε μου δεν είναι υπέροχο όλο αυτο? Δεν είναι κάτι που όλοι περιμένουμε αυτές τις ημέρες του χρόνου? Φανταστείτε δε πως μερικές ντύνονται κανονικά και τις περνάνε για... ντυμένες αποκριάτικα!  Τι απορείτε? Πολύ θελει? Κραγιόν, μπόλικη λακ, 25ποντα τακούνια, πλήρης έλλειψη εσωρούχων, πολύ βάψιμο, πόζα γυναίκας αράχνης και έτοιμη η μεταμφίεση! 

 Γιατί το μυαλό τους (όχι όλων των γυναικών...) είναι... εκεί που καίγονται πολύ, θέλουν να νιώσουν το φιλί. Και η καρδιά τους να χτυπά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά... Τσιρκολέ ολέ, αρίμπα, αρίμπα και τζομπί τζομπά που λένε και οι Gipsy Kings!

 Γιάυτό σας λέω. Ρίξτε μιά ματιά γύρω σας. Αυτές τις μέρες περισσεύει το ανεπιτήδευτο. Το ειλικρινές. Το "ντύνομαι μπέμπα γιατι είμαι γλυκούλα και ναζιάρα και είμαι και το μωρό σου, έ μωρό μου?" είναι μια συνηθισμένη ατάκα που ταιριάζει γάντι στο όλο σκηνικό. Ακριβώς στο πνεύμα της Σαρακοστής και της νηστείας. Ας κάνουμε το σταυρό μας και ας πούμε από μέσα μας... κι ο Θεός βοηθός.

Υ.Γ. Κείμενο χιουμοριστικό και ουχί σεξιστικό. Άντε έστω λίγο. Τόσο δα.  Καλή Σαρακοστή να έχουμε...

Πόσο μας επηρεάζουν οι αρνητικές σκέψεις?

 "Τω βίω μη μάχου". Μην εναντιώνεσαι στη ζωή σου, λέει ένα αρχαίο γνωμικό. Εντάξει, ξέρω πως δεν είναι πάντα εφικτό και πως τα λόγια ρέουν πιό εύκολα απ΄τις πράξεις. 
 Θέλετε η καθημερινότητα, η πίεση, η ψυχολογία μας, οι εξοντωτικοί ρυθμοί ή ακόμα και η βόλεψη σε μια κατάσταση, λίγο πολύ είναι αυτά μας αποτρέπουν να ζήσουμε δρώντας θετικά.
 Είναι όντως πολύ δύσκολο και μη διαχειρίσιμο σε πολλές περιπτώσεις να μην σκέφτεσαι αρνητικά. Πόσο όμως μας επηρρεάζουν οι αρνητικές σκέψεις?

 Είναι προφανές πως λόγω της ιδιοσυγκρασίας και της εύθραυστης ψυχολογίας μας, έχουμε μάθει περισσότερο να αντιδράμε παρά να ανταποκρινόμαστε. Μας παίρνει απο κάτω, αναθεματίζουμε την τύχη μας, μεμψιμοιρούμε, βαλτώνουμε και στο τέλος κλεινόμαστε ολοένα και περισσότερο στον εαυτό μας. Τα προβλήματα μας αντί να ελλατώνονται, διογκώνονται και αυτός ο τρόπος σκέψης μας οδηγεί σε μια κατάσταση που, από προσωρινή, γίνεται αρρωστημένα μόνιμη...

 Απ΄την άλλη, υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που έχουν κάνει παντίερα της ζωής τους την θετική σκέψη. Ε βέβαια μας φταίνε και αυτοί... 
 Θεωρούμε αδιανόητο να βλέπουμε τριγύρω μας ανθρώπους να διασκεδάζουν, να αγαπιούνται, να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με αυταπάρνηση και χαμόγελο, να βρίσκουν λύσεις σε... άλυτα προβλήματα και εν τέλει να ζούν καλύτερά από μας. Εγωιστικά και τελείως ατομιστικά μας ενοχλεί η προσαρμοστικότητα και η ανταπόκριση των άλλων σε προβλήματα και θέματα που στο δικό μας το μυαλό μοιάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια.

 Ξέρετε που κάνουμε το λάθος όμως? Αυτό που δε μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι πως η στάση και η νοοτροπία ενός ανθρώπου σε ότι του συμβαίνει δεν εξαρτάται μόνο από την... ρημάδα την τύχη του! Ναι. Όσο και αν ακούγεται σε κάποιους αυτό, "πολύ καλό για να είναι αληθινό", ισχύει. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε επηρεάζει τα πράγματα. 
 Δεν υπάρχει προδικασμένο αποτέλεσμα, δεν υφίσταται τετελεσμένη κατάσταση. Αυτό ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότηττας μας. Από τα επαγγελματικά και τα προσωπικά μας, μέχρι την υγεία και την ίδια την ύπαρξη μας...

 Και δεν αναφέρομαι σε ξαφνικά γεγονότα που δεν υπάρχει (θεωρητικά) περιθώριο αντίδρασης και επεξεργασίας μιας κατάστασης. Αναφέρομαι σε ολόκληρες περιόδους της ζωής μας που τελικά αυτές ορίζουν το ποιοί είμαστε, πως ζούμε και τι άνθρωποι θα καταλήξουμε στο τέλος. 

 Η θετική ή αρνητική σκέψη, είναι προδιάθεση του αποτελέσματος. Είναι ξεκάθαρο αυτό. Όσο και αν δυσκολεύομαστε, όσο και αν "είναι η φύση μας αυτή", η προσπάθεια και η αλλαγή σκέψης απ΄το αρνητικό στο θετικό, βοηθάει στην ελάφρυνση ενός προβλήματος. Το κάνει αντιμετωπίσιμο, οικείο και λιγότερο άγνωστο και φοβικό σε μας. Όταν γίνεσαι μέρος ενός προβλήματος (όχι με την αρνητική έννοια) και το βιώνεις, το πολεμάς, το αντιμετωπίζεις, στο τέλος το νικάς.

 Όχι με λόγια και φανφάρες. Όχι μόνο με αυτά. Γιατί και αυτά βοηθάνε αλλά μέχρι ένα σημείο... Χρειάζεται αντίδραση, ένταση και διάθεση για αλλαγή. Αυτό που στην αρχή φαίνεται απροσπέλαστο, ανίκητο, μεγαλύτερο από σένα, δείχνει μικρό και ευάλωτο.
  
 Σκεφτείτε το λιγάκι. Εκεί έξω, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις συνανθρώπων μας που τα κατάφεραν.  Βγήκαν απ' τον βούρκο, μεγαλούργησαν επαγγελματικά και προσωπικά, προερχόμενοι από την φτώχεια, επέζησαν από αρρώστιες και πολέμους, αντιμετώπισαν με σθένος και χαμόγελο τις αναποδιές που παρουσιάστηκαν στο διάβα τους και βγήκαν νικητές. Αν δεν είναι αυτή η απόδειξη πως η θετική σκέψη επηρρεάζει την ζωή μας, τότε ποια είναι?

 Η δυνατότητα που μας έχει δοθεί, να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε, μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώντα όντα που υπάρχουν στον πλανήτη. Ας την εκμεταλλευτούμε επιτέλους.
 Η σκέψη, είναι κάτι που εμείς πρέπει να οδηγούμε και να επεξεργαζόμαστε. Η ζωή μας αν το καλοσκεφτείτε απ' την άλλη, είναι ο τρόπος που την βλέπουμε. Όπως συμβαίνει με την βροχή. Άλλοι γίνονταιι μούσκεμα και την καταριούνται και άλλοι απλώς βρέχονται και σφυρίζουν χαρούμενα μέσα σε αυτή... Καλό μας μήνα.

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!

Αναδημοσίευση από το blog της Κατερίνας (http://www.kapaworld.gr)

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα  ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει...

Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο!

Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα  δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων. 

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! 

Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!"

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. 

"Όσο ο  Παύλος είναι καλά και  δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά.  

''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα...

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους...

Αγαπημένοι...Αυτή η ανάρτηση αφορά ένα παιδί...Ένα δεκαεφτάχρονο πλάσμα, που έχει πολλά να δει και να νιώσει και να ζήσει και έχει δικαίωμα στο όνειρο και στην ελπίδα...Δυο χρόνια τώρα οι γονείς και τα αδέρφια του Παύλου ζουν με τη συνεχή απειλή, πως θα τον χάσουν και χρειάζονται να ανάψουν ένα φως στο σκοτάδι που ζουν.

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή!

Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ!

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας!

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! 

Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου 6986789490

Οτι ανεβαίνει... κατεβαίνει

 

Μου είπες "φεύγω, γεια, σ' αφήνω"
Σου είπα "μείνε, σ' αγαπώ"
Μου είπες "δε μπορώ να μείνω"
Σου είπα "άντε στο καλό"

Νομίζεις πίσω σου θα τρέξω
Ότι θα βάλω τις φωνές
Ότι μονάχος δε θ' αντέξω
Χρυσό μου, νόμιζε ό,τι θες

Ό, τι ανεβαίνει κατεβαίνει
Ό, τι γυρίζει σταματά
Ό, τι επιστρέφει ξαναφεύγει
Ό, τι περνά ξαναπερνά

Ό, τι φουσκώνει ξεφουσκώνει
Ό, τι ραγίζει κολλά
Ό, τι βιδώνει ξεβιδώνει
Ό, τι ξεχνάμε μας ξεχνά

Σαν ρόδα είναι και γυρίζει
Ο κόσμος, μάτια μου, που λες
Μας παίρνει πίσω ό,τι χαρίζει
Και μας φορτώνει με ψευτιές

Γι' αυτό παχιά μεγάλα λόγια
Ποτέ σου πια μην ξαναπείς
Γιατί τα ζόρικα τα σόγια
Σβήσανε πριν να γεννηθείς

 

Τραγούδι: Γ. Μαρίνος
Στίχοι: Τ. Καρνάτσος-Μουσική: Δ. Γεωργίου

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο6

2 μήνες και κάτι, ήταν αρκετοί.  Ε ναι. Δε μπορώ να κρατηθώ μακριά από τα συνθήματα στους τοίχους των πόλεων. Δε γίνεται, πως το λένε. Εκεί έξω κυκλοφορούν τρομεροί ποιητάδες κυρία μου, που λέει και ο Λαζόπουλος (και εσχάτως και ο Λιάγκας). Όσο τα διαβάζω τόσο δεν τα χορταίνω. Συνθήματα γεμάτα λυρισμό, συναίσθημα, τρέλα.... Κοπιάστε και... θαυμάστε!

Βυζιά...

Άντρακλα μου εσύ... Ερωτύλε μου!!!

Σε παρακαλώ φιλαράκι, μην το παίρνεις τόσο κατάκαρδα...

Δηλαδή για μας τους κοντούς, μελαχρινούς, μπιρμπιλομάτηδες τίποτα???

Ισιδώρα last year. Καλλιόπη this year...

 

Ωχ... Καλά ξεμπερδέματα...

Οπωσδήποτε. Και γω μόλις φάω ρεύομαι κάμπιες...

Ναι. λέγε τέτοια εσύ, λέγε τέτοια...

Καλά ντε, μη βαράς...

Σουβλάκι με τζατζίκι. Θα με θυμηθείς...

 

Τ΄άκουσες πουλί'μ???