"Ναι Κοσμά μου ή σκασμός εσύ Αντωνάκη μου"???

 Με τέτοια ερωτήματα, όχι πείτε μου, μπορείς να κλείσεις μάτι να κοιμηθείς? Ώρες ώρες πραγματικά απορώ με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με τις γυναίκες ντε. 

  Γυναίκες... Ύαινες, αράχνες. Καλύτερα να τις χαρακτηρίσουμε με τo: "Tης γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος. Πότε η Κόλαση και πότε ο Παράδεισος". Ευτυχώς που δε συμβαίνουν σε μένα αυτά. Γιατί δεν τα αφήνω να συμβούν (ίσα ρε άντρακλα εσύ) .
 Και επειδή πριν τελειώσω τις τελευταίες αράδες της παραπάνω παραγράφου, αναρωτηθήκατε τι μπορεί να συμβαίνει, θα σας εξηγήσω λοιπόν. Όχι για να μη λέτε ότι ειμαι προκατειλημμένος δηλαδή. Γιατί το έχω ακούσει και αυτο. "Ναι Μάκη, είσαι προκατειλημμένος."
 Ποιος? Εγώ? Ο Μάκαρος, ο Μακούλης, ο άνθρωπος που δεν κάνει σχέσεις γιατί δεν θέλει να κοροιδεύει τα κορίτσια του κόσμου. Ο άνθρωπος που δεν πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ε οοοοόχι! Πάει πολύ!

 Λοιπόν διαβάστε για να φρίξετε. Περίπτωση πρώτη. Παρατηρούσα προχτές στο δρόμο ένα ζευγάρι. Περπατούσα από πίσω τους στο δρόμο για το σούπερ μάρκετ. Νεά παιδιά.
 Αυτός ψηλός. Αυτή κοντή (δεν είμαι ρατσιστής αλλά ήταν σαν σημαδούρα η δεσποινίδα). Βάψιμο τσιρκουλέ με ολίγον από Παολέ. Αν όχι με Vernilac τότε σίγουρα με vivecryl.
 Αφού σκέφτηκα αν είχα γαρύφαλλα μαζί μου να της πέταγα μερικά. Σκουλαρίκι στο ρουθούνι και πεντάπατα, εξάπατα, εφτάπατα (ούτε και γω ξέρω) παπούτσια. Μαλλιά ουράνιο τόξο και κούνημα όπως τα καράβια όταν έχει 9 μποφόρ.
  "Κατάλαβες? Δεν θέλω κουβέντα. Θα πάμε με τα παιδιά γιατί το υποσχέθηκες. Μη τυχόν και αλλάξεις γνώμη γιατί... ξέχασε με μέτα.
-Έλα βρε μωρό μου, αφού σου είπα δεν γίνεται. Δεν με έχουν πληρώσει ακόμα.-
"Δε με νοιάζει ρε Άρη. Δανείσου. Μου το υποσχέθηκες."
-Καλά οκ. Εντάξει. Θα πάμε-
 Ντάξει Αρούλη... Αγορίνα μου, παλίκαρε μου, γίγαντά μου εσύ. Παράτα το άθλημα εραστάρα μου. Ασχολήσου με τίποτε άλλο. Όταν σε σέρνει από την μύτη η μισοριξιά που το παίζει και γκόμενα, τότε κάτι δεν πάει καλά Gosling μου. Μπορείς εναλλακτικά να ασχοληθείς με την μαγειρική ή το σιδέρωμα. Μεγαλύτερη επιτυχία θα έχεις.

Τι????? Ναι, ναι πείτε με και ακραίο, φαλλοκρατικό γουρούνι τώρα να δέσει το γλυκό. Η μήπως έχω κάπου λάθος? Σιχαίνομαι τις γυναίκες πoυ εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι... γυναίκες. 

Οκ, έχει φάση και ενδιαφέρον. Μέχρι ενός σημείου όμως. Να χαϊδεύονται, να νιαουρίζουν, να κάνουν γούτσου γούτσου, έτσι γιατί είναι και στην φύση των περισσοτέρων, αλλά από αυτό μέχρι την άλλη άκρη, εεε παραπάει. Ειδικά δε, όταν βλέπω παιδιά ή άντρες που γίνονται έρμαιο στα χέρια αδίστακτων γυναικών, μπροστά σε άλλους, πωωωωωω...
 Περίπτωση δεύτερη. Ζευγάρι μεσήλικων. Στο σούπερ μάρκετ αυτό. Όχι την ίδια μέρα με τους προηγούμενους. Άλλη. Παλαιότερα. Αυτή ντυμένη σοβαρά. Μελαχρινή. Κοντά στα 50. Ωραία γυναίκα.
 Αυτός γυαλί αλά Κομπρέτι, φουλ αξυρισιά, τρομακτικό μπυροκοίλι, σέρνει το καρότσι με τα ψώνια σα να μην υπάρχει αύριο. Τον κόβω βαρύμαγκα. Και είναι. Ξάφνου διαπιστώνω ότι έχει αφήσει νυχάκι στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Για να καθαρίζει τα μυξόνια. Αν αυτό δεν είναι ένδειξη παλιού, αληθινού αρσενικού, τότε τι είναι? Δυο παιδιά (τα παιδιά τους δηλαδή), κρατάνε απο το χέρι την μαμά. Σταματάνε στον διάδρομο με τα σαμπουάν.

"Ψιτ να σου πω ρε, ποιο σαμπουάν παίρνουμε?", λέει ο άντρας στο θήλεο.
-Εεεε αυτό Κωστή μου. Αυτό το πράσινο.-
Δείχνει ποιό.
 "Να σου πω κάτι. Αν τύχει και έχω πάλι φαγούρα με αυτό να ξέρεις θα στο δώσω να το φας". Το ακούω και μένω άναυδος. Η συνέχεια είναι χειρότερη.
-Μα βρε Κώστα μου σου έχω πει ότι μπορεί να μην φταίει το σαμπουάν. Ίσως πρέπει να πας σε κάποιον γιατρό". Τι ήθελε και το πε η έρμη.
"Γαμώ την Παναχαϊκή σου, σου έχω πεί τόσες φορές να μην λές μαλακίες μπροστά στον κόσμο. Ηλίθια"
-Συγγνώμη Κωστή μου-
"Τράβα ψώνισε μόνη σου".  Ο τύπος παράτησε γυναίκα και παιδιά και έφυγε. Μετά βέβαια φεύγοντας τους ξαναείδα μαζί μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν χρειαζότανε τίποτε άλλο για να καταλάβω. Υποταγή στον πασά.

  Που θέλω να καταλήξω όμως με αυτές τις δύο ιστορίες? Γυναίκες αποφασίστε επιτέλους. Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, γιατί δεν ψάχνετε να βρείτε μιά ισορροπία στην συμπεριφορά σας? Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είστε ή θύτες ή θύματα? Γιατί πρέπει να μπλέκετε με ηλίθιους ή ανίκανους?

 Πραγματικά είναι απορίας άξιο. Άλλες φορές θέλετε άντρες σαν τον Κοσμά Πρίνο (που πολύ πετυχημένα τον έπαιξε ο Βουτσάς), άπο την ταινία "Ο τελευταίος άντρας" και άλλες ξυπνάει μέσα σας η Ελενίτσα Κοκοβίκου με τον Αντωνάκη της, από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήτε τον άντρα". Η οποία βέβαια στο τέλος επαναστάτησε η κακομοίρα λόγω του... γάμου. Σε λάθος χρόνο όμως. Και με λάθος τρόπο.
 Δεν ξέρω. Κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σας. Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά επιβεβαιώνετε στο ακέραιο τα πιστεύω μου στο θέμα σχέση-οικογένεια-γάμος. Ευτυχώς που είμαι εκπαιδευμένος καλά και δεν δαγκώνω τις λαμαρίνες. Ευτυχώς...

Θιασώτες των άκρων...

 Αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα, μου θυμίζει πολύ τα λόγια του Φρανκ Κάφκα από την "Δίκη": "Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου."
 Μιά ζωή έτσι ήμασταν. Των άκρων.  Έχουμε καταργήσει την μέση εμείς. Οποιοσδήποτε διαφωνεί με την άποψη μας, γίνεται αυτομάτως εχθρός μας. Χωρίς λόγο. Χωρίς καν να μπούμε στην διαδικασία να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα. Έλα μωρέ, σιγά μην ξέρει αυτός...
Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις, στάθηκε το μεγάλο θέμα που έχει ανοίξει για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, με τις απόψεις για άλλη μιά φορά να διίστανται. 

Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, είμαι κάθετα αντίθετος  σε ένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δε μπορεί, δε νοείται να αναγνωρίζεται νομικά η ταυτότητα του φύλου ενός ανθρώπου από τα 15 του χρόνια. 

Με την ίδια λογική, εφόσον ένας 15χρονος μπορεί να επιλέγει συνειδητά κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα, όπως πολύ σωστά διάβασα σε ορισμένα blogs και sites, θα μπορεί να ψηφίζει και να αποκτά δίπλωμα οδήγησης. Να καταναλώνει αλκοόλ στα μαγαζιά (νόμιμα, γιατί παράνομα γίνεται εδώ και χρόνια με τραγικά αποτελέσματα ορισμένες φορές) και γενικά να του επιτρέπονται μιά σειρά από πράγματα, που ώς τώρα ήταν απαγορευτικά λόγω της ηλικίας του. 

 Εφόσον του δίνεται αυτή η δυνατότητα και σημαίνει πως η κρίση του είναι σωστή για το θέμα της ταυτότητας του φύλου, γιατί να μην είναι και για τα άλλα? Κλείνω αυτό το κομμάτι, το οποίο όσο περίπλοκο και να φαίνεται, στο δικό μου το μυαλό είναι τελείως ξεκάθαρο.

Εκεί που πραγματικά θέλω να σταθώ είναι στις απόψεις. Σε αυτήν την ρημαδοχώρα, θέλουμε πάντα να προκαλούμε. Η πρόκληση, όταν συνδυάζεται με ουσία, λογική και  ευφυϊα δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις.

 Όταν όμως πηγαίνει χέρι-χέρι με τα προσωπικά συμφέροντα, την πονηριά, την χυδαιότητα και την πνευματική οκνηρία, τότε γίνεται επικίνδυνο όπλο στα χέρια των λίγων που θέλουν μετά μανίας να γίνουνε πολλοί...
Από την μία υπάρχουν οι κοινότητες των gay, τραβεστί, διεμφυλικών ανθρώπων, ένα ποσοστό νέων, φυσικά οι κυβερνώντες αυτού του τόπου, οι... Αριστεροι, κάποιοι που θέλουν να φανούν ή είναι ανοιχτόμυαλοι και από την άλλη η Εκκλησία, οι κλασσικά συντηρητικές Ελληνικές οικογένειες, η... αντιπολίτευση, οι άσχετοι (οι οποίοι πάνε με τους αποδώ), η πλειοψηφία των επιστημόνων, η Χρυσή Αυγή κλπ. κλπ.

Δύο άκρα αντίθετα λοιπόν. Και στην μέση? Δυστυχώς οι συγκροτημένες απόψεις είναι λίγες. Αναλογικά δηλαδή με αυτούς που διαλέγουν πλευρά από τα άκρα, οι γνώμες και οι σοβαρές απόψεις που προσπαθούν να βρουν την ισσοροπία μέσα σε αυτό το χάος, είνα ελάχιστες.

Σε αυτό βέβαια ευθύνη έχουν και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, αλλα κυρίως το μυαλό μας. Οι τρόποι μας. Ο εγωισμός μας. Αυτή η αιώνια κατάρα της δηθενιάς. Της φτήνιας και του ωχαδερφισμού. Η ανίατη ασθένεια της ελληνικής ξερολίασης.
 Σφαζόμαστε και ωρυόμαστε, αλληλοσυγκρουόμαστε και τασσόμαστε αντιμέτωποι, χωρίς, σχεδόν ποτέ, να ακουμπάμε την ουσία του εκάστοτε ζητήματος. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι πως πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να... παίζουμε με σύμβολα και ήθη, τα οποία μας χαρακτήριζαν θετικά στο πέρασμα των αιώνων, ως λαό.

 Στην λογική της ανάπτυξης, της ελευθερίας της έκφρασης (που τόσο έχουμε στερηθεί ως Έλληνες ανά τους αιώνες), στην λογική της παγκοσμιοποίησης και της αρρωστημένης ανάγκης μας να ανήκουμε κάπου, επειδή ανήκουν και οι άλλοι, στην... φάση του και καλά και του άμα λάχει ή του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?", γκρεμίζουμε και παρασύρουμε οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο και θυμίζει Ελλάδα.
 

Και είναι κρίμα. Γιατι έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, από το να σκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου και να τσακωνόμαστε για να αποδείξουμε τον ψευδή πατριωτισμό μας ή την δήθεν διαφορετικότητα μας.

 Στο τέλος της ημέρας, αργά η γρήγορα όλα έρχονται στην επιφάνεια.Τα πρόσωπα που φιγουράρουν ως επαναστάτες, θιασώτες της αόριστης οικουμενικότητας και σωτήρες του λαού, δεν είναι τίποτα περισσότερο  από υπέρμαχους των άκρων.

 Αυτό που τελικά μπορεί να προκύψει σε βάθος χρόνου, θα είναι ένα Έθνος χαμένο στις δικές του παθογένειες. Με την ταυτότητα του φύλου νομικά αναγνωρισμένη, αλλά με αυτήν της ανθρωπιάς, των ηθών και της αξιοπρέπειας, χωμένη κάπου βαθιά, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Απόκληρος Οκτώβρης...

 Και να που μπήκε ο Οκτώβρης... Φορτσάτος και μουντός. Τι μουντός δηλαδή, καραμουντός. Πιό μουντός και από την φάτσα του...Κούλη όταν τρώει κάτι ξινό  (όχι απαραίτητα...).  

 Ποιος Κούλης? 'Ενας είναι ο Κούλης... Και δε μιλάω για τον Καραταϊδη τον πρώην παίχτη του Ολυμπιακού για όσους και όσες θυμούνται. Αλλά για έναν τύπο που χαιρετάει μέχρι και κούκλες!  

 Αν ειναι δυνατόν ρε Κυριάκο... Και μεις αγόρι μου έχουμε να πάμε με γυναίκα κάμποσο (όχι και να θέλετε να μάθετε δε σας λέω έτσι για να σκάσετε από το κακό σας!), αλλά δεν κάνουμε και έτσι!

 Από την άλλη γίνεται του...πετρελαίου! Στις παραλίες μας οσονούπω θα χτιστούν και υποθαλάσσια βενζινάδικα για όσους γουστάρουν  να πνιγούν με τα αυτοκίνητα τους ή ακόμη και για εκείνους που είναι... εναλλακτικοί και θέλουν να γεμίζουν βενζίνη η πετρέλαιο στην παραλία της επιλογής τους.  

 Αααα και μπορείτε τελικά να κάνετε μπάνιο ελεύθερα.

 Σε σας το λέω τους φθινοπωρινοχειμερινούς κολυμβητές, που ταυτόχρονα θέλετε να κάνετε και σολάριουμ με τη νέα μέθοδο της μαζουτ-οποίησης ή αλλιώς... πνιγμένης πετρελαιοκηλίδας.

 Μη κοιτάτε που δεν το λένε από την κυβέρνηση Τσιπρανδρέου. Δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη.   Να βάλουν η να μη βάλουν φόρο και σε αυτό? Ιδού το ερώτημα...

 Μ'αυτά και μ΄αυτά και ενώ μπαίνουμε για τα καλά στο φθινόπωρο, χάνουμε και τους στόχους μας ως κοινωνία.
 
 Που χρόνος και μυαλό να παρακολουθήσουμε το Survival, τον Αϊβάζη να προσπαθεί να μοιάσει του θεού (οχι, όχι και κάτι παραπάνω του... ημίθεου) Ντάνου και την Ματσούκα να μας ταξιδεύει με τα υπέροχα κωλομέρια της, εεεε μπιππππ οπίσθια ήθελα να πω, σε τόπους μαγικούς και...απαγορευμένους?
 Που όρεξη να εντρυφήσουμε στο "Ελλάδα έχεις ταλέντο", ή ακόμη και στα θεατρικά του Άδωνι, που χρόνια τώρα ολοένα και καλυτερεύει στην υποκριτικη, δείχνοντας ότι το ταλέντο έαν υπάρχει, δε κρύβεται με τίποτα?

 Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ γιατί πραγματικά ο Οκτώβρης είναι... ριγμένος μήνας. Να μου το θυμηθείτε στο τέλος θα είναι σε χειρότερη μοίρα από τον τραγικούλη Σεπτέμβρη. Σαν απόκληρο θα τον αντιμετωπίζουμε.

 Και όχι τίποτα αλλά έχω συνηθίσει το φθινόπωρο να παίρνω δυνάμεις για τον βαρύ χειμώνα που κάθε χρόνο μας βρίσκει. Ακολουθούν Survivor, Χfactor, Νοmads, φόροι, περικοπές συντάξεων και μισθών, οιωνοί εκλογών, Κούλης, Τσίπρας, απειλές από Τουρκία μεριά και δε συμμαζεύεται. Πως θα αντέξουμε? 

 Γιάυτό σας λέω με ρέγουλα και όλα θα πάνε καλά. Αν αρχίσουμε και εμείς να τρελαινόμαστε (όσοι γνωστικοί έχουμε απομείνει...γκουχ γκουχ βλογάω τα γένια μου), ζήτω που καήκαμε!

Τα φιλιά μου και καλό μας μήνα!

 "Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μου `μεινε για πάντα η ρετσινιά
όλα στα χαρίζω
το λόγο πάρε πίσω
και φύγε κι άφησέ με πια
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
να τα ξεκαθαρίσω
το δρόμο να μου να βρω ξανά..."

Στίχοι-Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός

Άλμπερτ Καμύ: Το παράλογο

 "Το συναίσθημα του παράλογου μπορεί να χτυπήσει στο πρόσωπο οποιονδήποτε άνθρωπο στη στροφή οποιουδήποτε δρόμου. Μέσα στην τρομερή του γύμνια, στο χωρίς λάμψη φως του, είναι ασύλληπτο.
 Αλλά αξίζει να σκεφτούμε πάνω σ’ αυτό. Μάλλον είναι αλήθεια το ότι ένας άνθρωπος μας μένει άγνωστος για πάντα, το ότι σ’ αυτόν υπάρχει κάτι για πάντα ακαθόριστο.

 Γνωρίζω όμως τους ανθρώπους πρακτικά και τους γνωρίζω απ’ τη συμπεριφορά τους, απ’ τις πράξεις τους, απ’ τις συνέπειες που έχει στη ζωή το πέρασμά τους. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ να καθορίσω πρακτικά όλα τα ακαθόριστα συναισθήματα που η ανάλυση δε θα μπορούσε να έχει καμιά επίδραση πάνω τους, να τα εξετάσω πρακτικά, να σκεφτώ τις συνέπειές τους, να συλλάβω και να καταγράψω κάθε τους μορφή, δημιουργώντας έτσι τον κόσμο τους.

Καμιά φορά, οι μεγάλες πράξεις κι οι μεγάλες σκέψεις αρχίζουν κάπως αστεία. Τα μεγάλα έργα γεννιούνται συχνά στη στροφή κάποιου δρόμου ή στο καθάρισμα ενός καφενείου. Έτσι και με το παράλογο.
 Περισσότερο από κάθε άλλον, ο παράλογος κόσμος έχει τις ρίζες του σ’ αυτή την άθλια γέννηση. Όταν μερικές φορές, σε μια ερώτηση που αφορά τις σκέψεις σου απαντάς: «τίποτε», ίσως να προσποιείσαι.

 Οι αγαπημένες υπάρξεις το ξέρουν καλά. Αν όμως η απάντηση αυτή είναι ειλικρινής, αν εκφράζει αυτό το μοναδικό ψυχικό συναίσθημα της σιωπηλής ευγλωττίας που σπάζει την αλυσίδα των καθημερινών χειρονομιών ενώ η καρδιά ψάχνει μάταια να βρει τον κρίκο που θα την ξανασυνδέσει, τότε αυτό φαίνεται πως είναι το πρώτο σημάδι του παραλογισμού.

 Καμιά φορά τα σκηνικά καταρρέουν. Ξύπνημα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες γραφείο ή εργοστάσιο, γεύμα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες δουλειά, φαγητό, ύπνος και Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται εύκολα στον ίδιο ρυθμό τον περισσότερο καιρό.

 Μια μέρα όμως γεννιέται το «γιατί» κι όλα αρχίζουν σ’ αυτή την πληκτική κούραση. «Αρχίζουν», αυτό είναι ενδιαφέρον.  Στο τέλος μιας μηχανικής ζωής έρχεται η κούραση, την ίδια όμως στιγμή βάζει σε κίνηση τη συνείδηση. Τη σηκώνει απ’ τον ύπνο και προξενεί τη συνέχεια. 

 Η συνέχεια είναι η ασυνείδητη επιστροφή στην αλυσίδα ή η οριστική αφύπνιση. Στο τέλος της αφύπνησης βρίσκεται το αποτέλεσμα που φτάνει με τον καιρό: αυτοκτονία ή αναθεώρηση. Η κούραση κλείνει μέσα της κάτι το αποκαρδιωτικό. Εδώ, είμαι υποχρεωμένος να πω πως είναι καλή. Γιατί με τη συνείδηση αρχίζουν όλα και μονάχα αυτή αξίζει.
 Οι παρατηρήσεις αυτές δεν έχουν καμιά πρωτοτυπία. Είναι όμως φανερές: κι αυτό φτάνει γιατί μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε καθολικά το παράλογο στις πηγές του. Με το «ενδιαφέρον» αρχίζουν όλα."

* Απόσπασμα από τον μύθο του Σίσυφου-Άλμπερτ Καμύ

Από την άγνοια στην παραπληροφόρηση...

Το τελευταίο διάστημα με ότι συμβαίνει γύρω μας (οικολογική καταστροφή στις ακτές της Αττικής, πόλεμος δηλώσεων μεταξύ Αμερικής-Β. Κορέας, τρομοκρατικές επιθέσεις, ιντερνετικός εκφοβισμός στους νέους, κ.α), αρχίζω και αναρωτιέμαι μήπως τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο προξενούν περισσότερο κακό αντί για καλό.

 Οκ δεν λέω κάτι καινούργιο, ούτε ανακάλυψα την Αμέρικα.Απλά παρατηρώ πως, από την άγνοια περάσαμε στην παραπληροφόρηση, από το ένα άκρο στο άλλο. "Όλη η περιβόητη τεχνολογική μας πρόοδος -ο ίδιος ο πολιτισμός μας- είναι σαν ένα τσεκούρι στα χέρια ενός ψυχοπαθούς...", είχε πει ο Αλβέρτος Αϊνστάιν. Και σα να είχε δίκιο...

 Απο την εποχή που τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και το ίντερνετ, η ίδια η τεχνολογική εξέλιξη δηλαδή, έκαναν την εμφάνιση τους, άλλαξε ολόκληρος ο κόσμος όπως τον ξέραμε. 
 Τα τελευταία χρόνια όμως πιστεύω πως το πράγμα έχει ξεφύγει. Είναι τέτοιος ο όγκος και ο τρόπος της παραπληροφόρησης που λαμβάνουμε, που τίποτα, ούτε καν και η ίδια η αλήθεια αν στεκότανε μπροστά μας, δε μπορεί να μας αλλάξει γνώμη. Έχουμε βάλει τις παρωπίδες, πιστεύουμε τον τάδε παρουσιαστή, μετεωρολόγο, αναλυτή, πολιτικό, επιστήμονα που παίρνει βήμα στα ΜΜΕ, χωρίς ποτέ να φιλτράρουμε τις πληροφορίες. Πως όμως να τις φιλτράρουμε? Με ποιον τρόπο?

 Ευτυχώς μέσα σε αυτό το δαιδαλώδες χώρο της τεχνολογίας, εκτός από τα αρνητικά, υπάρχουν και θετικά. Ανιδιοτελής προσφορά, αγάπη, πίστη. Σε μικρό βαθμό αλλά υπάρχουν. Αν ψάξεις, θα βρεις.Θα συγκρίνεις. Θα διακρίνεις. Θα καταλάβεις. 

 Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Υπάρχει και γκρι. Και μπλε και πράσινο και ροζ και κόκκινο. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με γνώμονα την κοινωνική αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, τότε κάτι γίνεται. Άλλωστε αυτή δεν είναι η έννοια της κοινωνίας, του συνόλου?

 Ξέρω ότι ακόμα και στα παραπάνω κρύβονται παγίδες, που το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να μας ρίξει. Αυτός είναι ο τρόπος τους. Χρόνια τώρα. Εκεί που νομίζω ότι το χάσαμε σαν κοινωνία, είναι στην διαχείριση. Λάβαμε και λαμβάνουμε τόσες πολλές πληροφορίες και δεν έχουμε τον χρόνο ίσως για να τις...ξεδιαλέξουμε. Η πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε είναι κάτι τόσο περίπλοκο, αλλά για αυτούς, τους... διαμορφωτές της κοινής γνώμης, είναι...παιχνιδάκι.

 Στοχεύουν, ανάλογα με τις κοινωνικές ομάδες, εκεί που πρέπει. Άλλα πλασάρουν στους ηλικιωμένους, άλλα στους νέους, διαφορετικά τα λένε στους μεσήλικες, αλλιώτικα περνάνε τα μηνύματα τους στα παιδιά. 

 Ακούμε για σεισμούς, τυφώνες, καταποντισμούς. Διαβάζουμε για πολέμους, παιχνίδια εξουσίας και τρίτους παγκόσμιους πολέμους. Βλέπουμε την φτώχεια, την καλοπέραση των πλουσιών και το λεγόμενο bullying στα σχολεία όλου του κόσμου. Όλα αυτά μέσα σε ένα καζάνι που βράζει.

 Πραγματικά ώρες ώρες πιστεύω, ότι η άγνοια είναι προτιμότερη από την παραπληροφόρηση. Οι παλαιότερες γενιές που δεν ξέρανε, ναι μεν ζούσαν στο σκοτάδι, αλλά σίγουρα ζούσαν καλύτερα. Οκ ας μην κάνω και γω το ίδιο λάθος. Θεωρώ ότι ζούσαν καλύτερα. Εκτός εάν συνέβαιναν και τότε τα ίδια αλλά δεν υπήρχε τρόπος να βγουν στην επιφάνεια. Αν και είμαι πεπεισμένος, ότι τα... μεγάλα κεφάλια, έβρισκαν και τότε τρόπο να περνάνε τα μήνυματα τους. Τα παραδείγματα δυστυχώς πολλά...

 Παρακολουθώ αποσβολωμένος τα τεκταινόμενα στην χώρα μας αλλά και παγκόσμια το τελευταίο καιρό. Αδυνατώ να βρω μια χαραμάδα ελπίδας.
 Ένας αχταρμάς πληροφοριών, αλήθειας και ψεμμάτων, μια ακανόνιστη ροή παλιών και νέων  ειδήσεων που περισσότερο μπερδεύουν παρά ξεδιαλύνουν την κατάσταση που επικρατεί. Δυστυχώς ενώ έχουμε την γνώση ως άνθρωποι, δεν έχουμε την δύναμη να αποδεχτούμε την αλήθεια και πιστεύουμε στο ωραιοποιημένο ψέμα.
 Γιατί? Μα γιατί απλά, έχουμε χάσει την αίσθηση της οικουμενικότητας. Αντί να αγαπάμε τον διπλανό μας, τον φοβόμαστε και τον μισούμε. Ότι χτίζουμε με πολύ κόπο, γκρεμίζεται μέσα σε λίγα λεπτά. Και οι μεγάλοι και δυνατοί, με τα συμφέροντα την δόξα και την φήμη τους, θα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση...


Υ.Γ. Σε μιά από τις επιστολές του ο Απόστολος Παύλος είχε γράψει: "Η γνώση "φουσκώνει", η δε αγάπη οικοδομεί". Αν το καταλάβουμε αυτό, μόνο τότε...

Top 5 music albums (by Dj Makaros)

 Καλησπέρα, καλησπέρα!Τι κάνετε? Όλα good? Έλειψα περίπου δύο εβδομάδες, αλλά όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις επιστρέφω δριμύτερος... 

 Σήμερα αποφάσισα να βάλω σε σειρά, τα 5 πιό αγαπημένα μου μουσικά albums (θα φρίξει το σκυλί που λένε και στον Πύργο). Αυτά που με σημάδεψαν, αυτά που άλλαξαν τον τρόπο που ακούω μουσική και με έκαναν να την αγαπήσω. Η Κατερίνα Βερίγκα είναι η αφορμή μου, μιας και όπως διαπίστωσα απο το blog της (http://just-k-world.blogspot.gr/), προσκαλεί ανοιχτά και ξεδιάντροπα (χαχα) φίλους και φίλες να γράψουν τα δικά τους λατρεμένα μουσικά albums.

 Είμαι έτοιμος (σχεδόν), μιας και δεν είναι και τόσο εύκολο να διαλέξεις μουσικές. Είναι τόσες πολλές και αγαπημένες. Μεταμορφώνομαι τάχιστα όμως σε... Dj Μάκαρος και ιδού παρακάτω οι επιλογές μου:

My Top 5 music albums

5. Beatles - sgt. pepper's lonely hearts club band

4. Oasis - (What's The Story) Morning Glory?  

3. John Lennon - Double Fantasy

2. Νικόλας Άσιμος -  Το φανάρι του Διογένη

1. Queen - Innuendo

 

* To sgt. pepper's lonely hearts club band, θεωρείται ένα αριστουργηματικό άλμπουμ, ίσως το καλύτερο των Beatles, με progressive και ψυχεδελικούς ήχους αλλά και μικρά... μυστικά. Το τραγούδι Lucy in the sky with diamonds παραπέμπει (τα αρχικά των λέξεων) στο LSD, γνωστό ναρκωτικό της εποχής...

* Το (What's The Story) Morning Glory?, ήταν το άλμπουμ που εγκαθίδρυσε τους Oasis στη συνείδηση του κόσμου και περιείχε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της Britpop, και όχι μόνο, μουσικής.Τραγούδια όπως το Wonderwall, Don't look back in anger, Morning Glory και Some might say, άφησαν το στίγμα τους  στο παγκόσμιο μουσικό χρονοντούλαπο...

* Όταν ο John Lennon ξεκινούσε να γράφει και να επιμελείται με τους συνεργάτες του το Double Fantasy, στα 40 μόλις χρόνια του, δεν περίμενε ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ της ζωής του. Λιγό αργοτερα δολοφονήθηκε από έναν θαυμαστή του, έξω απο την πολυκατοικία που ζούσε στο Μανχάταν. To τραγούδι Beautiful Boy (Darling Boy), ήταν γραμμένο για τον δεύτερο γιό του τον Sean, γιό που απέκτησε με την Yoko Ono... 

* Το φανάρι του Διογένη, χαρακτηρίζεται η πιο μεστη, η πιό ώριμη δισκογραφική δουλειά του αλλιώτικου Νικόλα Άσιμου.  Η συνεργασία του σε αυτο το άλμπουμ με την Σωτηρία Λεονάρδου, μας χάρισε δύο υπέροχα τραγούδια. Το Ωϊμε και το Εγώ με τις ιδέες μου. Το τραγούδι Ουλαλούμ ήταν μελοποίηση από ποιήμα του Γιάννη Σκαρίμπα...

* Οι τελευταίες στιγμές του τεράστιου, του ανυπέρβλητου Freddie Mercury, "ξετυλίγονται" μπροστά μας σε αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ. Το Innuendo είναι η τελευταία δουλειά του Mercury και των Queen μαζί. Σε αυτήν, φαίνεται ξεκάθαρα η κατάπτωση του λόγω του AΙDS (στο τραγούδι These are the days of our lives), αλλά ταυτόχρονα και η μοναδικότητα της φωνής του. Το τραγούδι The show must go on, με ανατριχιάζει κάθε φορά που το ακούω...

Σεπτέμβριε... beautifuuuuul

 Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Σου απαγορεύω να το παίξεις... ασανσέρ όπως ο Αύγουστος. Ή χαλαρή ζέστη ή υποφερτό κρύο. Η κάτι παρόμοιο τέλοσπαντων. 
 Αποφάσισε. Ξέχνα τις τρέλες του Αυγούστου, που μας πήγαινε από βροχή σε καύσωνα και από λιοπύρι σε μίνι...τυφώνα. Ναι ρε Σεπτέμβρη σε σένα το λέω αγορίνα μου...

 1 του μήνα λέει το ημερολόγιο, το καλοκαίρι άλλοι λένε πως τελείωσε, πάπαλα, φινίτο και άλλοι πως έχουμε ψωμί ακόμα μέχρι να σταματήσουν οι ζέστες και οι γυναίκες να βγάζουν τα κορμιά τους στις πλάζ, να φορούν ανύπαρκτα σορτσάκια και να ανεβάζουν φωτογραφίες με φλαμίνγκο στα τουϊτερ και στα φου μπου. Υπάρχει δηλαδή κλασσικά μια μερίδα κόσμου  που είναι φθινοπωρολάτρες ("τα κεφάλια μέσα", "καλό φθινόπωρο", "κάθε κατεργάρης στον πάγκο του") και άλλη μιά μερίδα καλοκαιρινών κραιπαλοθαυμαστών με σαγιονάρες, φραπέ και  συνθήματα τύπου..."Μύκονοοοοοοος".

 Ε ναι θα το πω δεν κρατιέμαι ρε παιδιά. Ισσοροπήστε λιγάκι ρε. Δεν είναι όλα ή μαύρο η άσπρο. Είναι και... ροζ. Δεν είδατε τα αγόρια, εεεε τα κορίτσια, συγνώμη μπερδεύτηκα τα αγοροκόριτσα ήθελα να πω στις παραλίες, στους δρόμους, στα gay pride? Ξεκολλήστε από το μυαλό σας...

 Άντε και σύντομα γιατί έχουμε και σοβαρότερα θέματα να λύσουμε. Έκθεση στην Σαλονίκη έρχεται και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την τιτανομαχία Τσιπρανδρέου-Κούλη. Έχει να πέσει η μαλακία σύννεφο...
 Αμ το άλλο το ακούσατε? Ήρθε η ανάπτυξη. Τι εννοείτε που και πότε? Ήρθε σας λέω μου χτύπησε έμενα προσωπικά την πόρτα. Αφού μόλις βγήκα στο κατώφλι τρόμαξα, γιατί δεν ήρθε ως ανάπτυξη αλλα ντυμένη... Τσακαλώτος! Κοιτάχτηκα, ξανακοιτάχτηκα "δεν πιστεύω να με πέρασε για την Σκάρλετ Γιόχανσον?", αναρωτήθηκα και πριν προλάβω να πω... Ζουράρις μου λεει "ήρθα να εισπράξω". Εννοείται πως εισέπραξε... Τρία. Όχι τρία πουλάκια κάθονταν, τα άλλα τρία του... Καράμπελα!

 Γι'αυτό σας λέω δικοί μου και δικές μου, χαλαρώστε και πείτε πως έχουμε καλοκαιροφθινόπωρο. Όσοι πήγατε διακοπές πήγατε, όσοι λιώσαμε στην Αθήνα λιώσαμε, δε χρειάζεται να αυτοσφαλιαριζόμαστε και από μόνοι μας.... 

 Εντάξει Σεπτέμβριε? Το λέω και σε σένα μη νομίζεις πως σε ξέχασα. Και στο λέω όπως ο Δάντης. Κι ας μην είσαι η Γερμανού. "Άλλο δεν μπορώ, να τα συγχωρέσω, της καρδιάς σου τα ανορθόγραφα... Θα σε καταπιώ σαν ένα εσπρέσο, αν δε θα καθίσεις όμορφα. Beautifuuuuuuul..."

 

 Στίχοι: Β. Κωνσταντινίδης-Μουσική: Χρ. Δάντης

 Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους και όλες!