Η θρησκευτική ευλάβεια των υποκριτών...

 Μέρες κατάνυξης και αναθεώρησης. Μέρες γεμάτες από παραβολές και παραδείγματα. Δύσκολες μέρες θα έλεγα εγώ. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι... καλοί Χριστιανοί πηγαίνουν (πηγαίνουμε) στην Εκκλησία όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και οι... κακοί πηγαίνουν εκεί περίπου 10 λεπτά πριν το Χριστος Ανέστη. 

Τι ωραίος διαχωρισμός. Πόσο μα πόσο αληθινος και... χριστιανικός.

 Είναι φτηνό να βγάζω την ουρά μου απ'έξω κατηγορώντας τους ανθρώπους που κάνουν αυτό που νιώθουν. Αλλά τελικά κάνουν αυτό που νιώθουν? Η μήπως όλα γίνονται από συνήθεια και... θρησκευτική ευλάβεια? 
 Και εν πάσει περιπτώσει, πως γίνεται όλο το υπόλοιπο διάστημα να είσαι σκληρός, απότομος, αντικοινωνικός, ψεύτης, εγωιστής και ξαφνικά για 10 μέρες να μεταμορφώνεσαι σε άνθρωπο θεάρεστο που πάντα αποζητά το καλό του διπλανού του? Δίνουμε όντως σημασια στην πραγματική έννοια των ημερών ή υποκρινόμαστε καλοσύνη και αγάπη προς τον πλησίον μας?

 Αν κάτσω και αναλογιστώ πόσα παραδείγματα ανθρώπων έχω που αλλάζουν συμπεριφορά στις γιορτές, θα χάσω το μέτρημα. Ξαφνικά όλοι μας φοράμε τον μανδύα του καλού, άσπιλου και αμόλυντου Σαμαρείτη και μοιράζουμε ευχές δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως να τις εννούμε έχω την εντύπωση. 

 Σε μια κοινωνία που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε μια καθημερινότητα που αφαιρεί ολοένα και περισσότερο  από την ανθρωπιά μας και μας κάνει σκληρούς και κυνικούς, η επίδειξη καλοσύνης και αλτρουϊσμού, μοιάζει κακόγουστο αστείο. Δε λέω πως δεν υπάρχουν άνθρωποι με αξιακά χαρακτηριστικά Θα ήταν άστοχο και εφιαλτικό, ακόμη και για μένα που πολλές φορές βλέπω μισοάδειο το ποτήρι και όχι μισογεμάτο, να το σκεφτόμουνα αυτό. 

  Πάντα υπάρχουν αχτίδες ελπίδας και αλλαγής. Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν το καλό γιατί έτσι νιώθουν. Παντού και πάντα θα κυκλοφορούν και οι υποκριτές όμως.
 Είναι βέβαιο πως η υποκρισία είναι η μητέρα όλων κακών. Φοράει το προσωπείο της διαφορετικότητας και της ευκαιρίας. Της ανάπτυξης και της ευμάρειας. Του έρωτα και του πάθους.  Του εύκολου και του άκοπου. Εκεί πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά. Να διακρίνουμε την παγίδα και να αλλάξουμε διαδρομή.

  Θλίβομαι ιδιαίτερα από τον στρουθοκαμηλισμό και τον ωχαδερφισμό που μας κυβερνάει, γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό. Προφανώς και μας βολεύει βέβαια. Είναι όμως τρομακτικά απελπιστικό και άσχημο να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να ψεύδονται και έπειτα να αρέσκονται στο να πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. 

 Να συμβουλεύουν, να αποφασίζουν για άλλους, να κρίνουν και να επικρίνουν, με γνώμονα δήθεν, το καλό της κοινωνίας και των συνανθρώπων τους.  Καλοί και ενάρετοι στην όψη, βρώμικοι και σάπιοι μέσα τους.

 Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν, λέει η πιό γνωστή καρκινική επιγραφή. Πλύνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπo. Αυτή είναι η ουσία. Αν ότι λέμε και πράττουμε είναι αληθές, τότε ίσως μπορέσουμε να ξεπλύνουμε ότι βρώμικο και υποκριτικό υπάρχει εντός μας...


Υ.Γ. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους μας...

Έφυγες...

Έφυγες. Εφυγες παιδί μου και δεν πρόλαβες να ζήσεις.
Έφυγες με το χαμόγελο στα χείλη,
σαν αητός που φτερουγίζει στις ηλιόλουστες πεδιάδες.

Πάλεψες με το τέρας και κέρδισες.
Μόχθησες, έκλαψες, πόνεσες, αλλά τελικά τα κατάφερες
Όχι, ποιος σου είπες πως έχασες?
Το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ αγόρι μου.
Και οι νικητές να ξέρεις, έχουν το χαμόγελο σου...

Η ζωή, πίστεψε με, δεν είναι μοναχά μια μάχη, άλλα ένας πόλεμος
Και στο τέλος θυμήσου το παιδί μου, θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο...

 Υ.Γ. Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης που φιλοξένησε η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Την ευχαριστώ και πάλι και δεν θα πάψω να το κάνω γιατί είναι σημαντικό για μένα να γράφω διαφορετικά... 
 Ευχαριστώ επίσης όσους  διάβασαν και ψήφισαν αυτό που έγραψα. Ήταν όμως μιά εσωτερική ανάγκη και όχι μια απλή συμμετοχή.

 Το κείμενο γράφτηκε δύσκολα, ελέω της λέξης και των συνειρμών που έκανα εκείνο το διάστημα,  κυρίως λόγω της απώλειας του Παύλου Σωτηριάδη-Κυριακίδη, ενός νέου παιδιού που άωρα έφυγε από κοντά μας, άπο μια ασθένεια που ταλαιπωρεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους...
 Γι'αυτό λοιπόν το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε όσους μάχονται καθημερινά ενάντια στις ασθένειες και γίνονται παράδειγμα για όλους μας... Τα ξαναλέμε.

Άρωμα...

  
Νύχτες μακριές πέρα απ’ το άρωμα του πόθου
το νιώθω σαν χτες.
Νύχτα θολή, δυο λευκά περιστέρια,
μια πελώρια σιωπή.
Μαύρος καπνός, ένας δρόμος για εμάς
ένας μουντός ουρανός.
Πιο δυνατό από το πάθος του ανέμου,
απ’ την οργή των θεών.

Ζαλίζει όταν θα σβήσουν τα φώτα,
το άρωμα της το σκοτάδι τρυπά.
Λόγια πολλά σαν μια αντανάκλαση
που σβήνει όπως το φως κι η σκιά.

Νύχτες τρελές εκεί στα Κάστρα
που γυρνούσαμε μαζί μέχρι χτες.
Θέλω να πω στην ψυχή μου πως υπάρχω
είμαι εδώ, είμαι εδώ.

Είμαι εδώ... 

Στίχοι-Μουσική: Νίκος Ιωακειμίδης (Μάσκες)

5 τύποι αντρών που πρέπει να εκλείψουν...

Εντάξει ξέρω. Μόνο και μόνο από τον τίτλο θα νομίζετε πως γράφει άλλος (άλλη πιό σωστά), το κείμενο. Έλα όμως που έδωσα υπόσχεση και πρέπει να την τηρήσω (αχ ρε Εύη, αχ...). Κατηγορώ που κατηγορώ σε καθημερινή βάση τις γυναικείες τακτικές και σκέψεις, ας γράψω μιά φορά (κάτι που δεν συνηθίζω) για την απέναντι πλευρά...
 
 Οι άντρες που λέτε, είμαστε καλοί, χρυσοί και άγιοι. Όταν, λέω όταν, τύχει να είμαστε εκνευριστικοί, εγωιστές και αναίσθητοι, (πολύ πολύ σπάνια είναι η αλήθεια-γκουχ γκουχ πνίγηκα), γινόμαστε ανυπόφοροι... Οκ μεταξύ μας κιόλας, υπάρχουν και κάποιοι τύποι από την φυλή μας που πρέπει να εξαφανιστούν. Για ρίξτε μιά ματιά.


1)  Ο Κοκέτος

 Η λέξη κοκέτος τα λέει όλα. Πως είναι οι γυναίκες κοκέτες? Ε κάτι σαν αντίπαλον δέος ένα πράγμα. Ναι, ναι υπάρχουν και τέτοιοι άντρες, τρομάρα μας. Τύποι που κάνουν μανικιούρ και πεντικιούρ, κουρεύονται κάθε βδομάδα, κάνουν αποτρίχωση (και μάλιστα πιό συχνά από τις γυναίκες), "πλακώνονται" στις λοσιόν και στις κρέμες σύσφιξης προσώπου και γενικά είναι ατσαλάκωτοι και... αέράτοι (με ότι αυτο συνεπάγεται...). 
 Εντάξει δε λέω να είμαστε και βρωμιάρηδες (μην ανησυχείτε δεν τους ξέχασα αυτούς), αλλά οκ ρε παιδί μου, αληθινοί άντρες είμαστε, όχι κουκλάκια-απομίμηση του Jonh Jonh... 

Υ.Γ. Αν ευδοκιμούσε ακόμα η μπριγιαντίνη θα την έβαζαν και αυτή στα μαλλάκια τους...


2) Ο Μπίχλας

 Ο πιό... δύσκολα διαχειρίσιμος τύπος άντρα από όλους τους άλλους. Γιατί αλήθεια πόσο εύκολο είναι να αντέξεις την μυρωδιά των καθαρόαιμων αρσενικών, όταν έχουν να κάνουν μπάνιο από τα Χριστούγεννα (ενώ κοντεύει Πάσχα), όταν... αερίζονται σε δημόσιους χώρους ή όταν ρεύονται τα λουκάνικα που έφαγαν μέσα στην μούρη σου?

 Μη μιλήσω για το πόσα χρόνια έχουν να κόψουν τα νύχια τους ή για το από πότε έχουν να αλλάξουν σώβρακο (sic). Και άμα λάχει σκαλίζουν και την μύτη τους, μήπως και βρουν τον...χαμένο θησαυρο. Δυσωδία ρε παιδί μου. Χειρότερα και από ασβός. Αφού μερικές φορές αν είσαι γυναίκα αναρωτιέσαι: "Εγώ τον έρωτα της ζωής μου παντρεύτηκα ή τον... Πέπε λε Πιού, πανάθεμα με?" 


3) Ο Ποζεράς

Αυτός ο τύπος άντρα θα μπορούσε να πάει και στην πρώτη κατηγορία, αλλά έχω μαζέψει πολλά ράμματα για την γούνα τους και θέλω να δώσω πόνο. Η... λαίλαπα των ποζεράδων λοιπόν πρέπει να αφανιστεί μια και καλή. Είναι οι τύποι που πάνε το καλοκαίρι 241.499.577 φορές στην θάλλασα και δεν βρέχουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι.

 "Και τι κάνουν?" θα αναρωτιέστε. Καταρχήν παίζουν ρακέτες. Ρακέτες από δω, ρακέτες απο κει, με ολίγον από... πεσίμο σε χαζογκόμενες. Μας δείχουν τα καλλίγραμμα και ξυρισμένα κορμιά τους, περπατάνε στον δρόμο σαν τον... Ερμή του Πραξιτέλους που αναρρώνει απο πρόσφατο σύγκαμα και γενικώς ζουν για να τους  θαυμάζει ο κόσμος (ιδιαίτερα οι γυναίκες). Κυκλοφορούν με τις Ferrari και τις Mazerrati του μπαμπά και έχουν μόνιμα το λαμπερό χαμόγελο της Crest (τι στα κομμάτια κάνουν στα δόντια τους, τα βουτάνε στον ασβέστη?), να διαγράφεται στο προσωπό τους. Βρε ούστ...


4) Ο βαρύμαγκας

 Ντάξει, αυτόν τον τύπο άντρα μην κάνετε και τον κοιτάξετε... Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά θα έχετε μεγάλο προβλήμα. 
 Είναι δυνατόν να τα βάζετε με Αυτόν, με τον Έναν και άλλο κανέναν, με τον άντρα που έχει γεννηθεί για να διατάζει (και ίσως να είναι και από την Κρήτη ή την Καλαμάτα-άσχετα αν δεν είναι),  που έχει υπηρετήσει στα Λ.Ο.Κ, που μιά φορά κάποτε είχε δείρει μόνος του 136 άτομα μαζεμένα με το ένα χερι και πάει λέγοντας?

 Είναι δυνατόν? Που πάτε ρε γατάκια? Τι θέλετε δηλαδή να σας φυσήξει και να πετάτε σαν τον Πήτερ Παν, εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν? Τσου ρε χαμούρες, που θέλετε να λέγεστε και άντρες, όταν υπάρχουν αυτά τα αρχέτυπα αντριοσύνης και σκληράδας. Αυτοί οι γίγαντες της τεστοστερόνης...


5) Ο μαμάκιας

 Εδώ κορίτσια επιτρέψτε μου, αλλά φταίτε λιγάκι και σεις για τους λεγόμενους μαμάκηδες... Ε πως δεν φταίτε? Όταν του αφήνατε την πιπίλα στο στόμα μέχρι την πρώτη δημοτικού, όταν του φέρνατε έτοιμο το φαγητούλι στο δωμάτιο του, όταν του λέγατε "άλλη μία για την μανούλα" την στιγμή που τον ταϊζατε φασολάκια, ήταν καλά? Ε τώρα τα λούζεστε! 

  Ολόκληρα γαϊδούρια και ζητάνε την γνώμη της μαμάς για τις σχέσεις τους, προτιμούν το φαγητό της από αυτό της γυναίκας τους, ακούνε τραγουδάκια για να κοιμηθούνε με την μαμάκα να χαϊδεύει τα μαλλιά τους. Που στο καλό θα πάει αυτο μου λέτε? Ειδικότερα δε όταν τσακώνονται με το αμόρε τους, ντριννννν τηλέφωνο στην μαμά. Σαν τον Βουτσά και πάλι. "Με είπε χαλβά και πολυ στεναχωρέθηκα...Μαμά άκου, να με κάνεις κιοφτέδες, μα πολλούς κιοφτέδες ε, γιατί είμαι πολύ στεναχωρεμένος, να με κάνεις και κομματάκι χαλβά τωρα που μου το θύμησαν..." Όχι παλικάρια μου δεν σας στο θύμησαν. Είστε χαλβάδες. Είστε...


Αυτό ήταν λοιπόν. Πάπαλα. Το κείμενο πήγαινε για την Εύη. Ξέρει αυτή. Το είδατε? Το διαβάσατε? Το ευχαριστηθήκατε? Το εύχομαι, γιατί θα μείνει στην ιστορία του blog, ως μελανή σελίδα της ύπαρξης του. Εγώ, να γράφω αυτά για τους άντρες. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Λέτε να...χάλασα? Μπαααα. Αλλά και πάλι... μήπως???

Με το καλό να μας μπει...

Μη μπερδεύεστε. Για τον μήνα λέω... Τα άλλα μακριά από μας και όπου θέλουν ας... μπαίνουν! Απρίλης λοιπόν. Και μάλιστα 3 του μήνα λέει το ημερολόγιο.

 Σημαδιακή μέρα η σημερινή. Σαν σήμερα το 1882 στην Άγρια Δύση (ναι, ναι αυτή των γουέστερν), δολοφονείται ο διαβόητος Τζέσε Τζέιμς από τον Ρόμπερτ Φορντ. Την ίδια μέρα το 1895 καταδικάζεται ο Όσκαρ Γουάιλντ για ομοφυλοφιλία, ενώ το 1922 ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό το όνομα), αναλαμβάνει την θέση του γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (το πρότυπο της Παπαρήγα).

  Το 1948 υπογράφεται από τον Χάρι Τρούμαν το σχέδιο Μάρσαλ, ενω το 1956 ο Έλβις τραγουδάει το Heartbreak Hotel σε εκπομπή της Αμερικάνικης τηλεόρασης με το 25% του πληθυσμού να μένει καρφωμένο στα διαβολικά λικνίσματα του...

 Οι άνεργοι την ίδια ημέρα του 1959, φτάνουν τις 110.000 στα αστικά κέντρα της χώρας μας (μακάρι να είχαμε 1959...) και το 1974 το Αμέρικα σαρώνεται από τυφώνες (148 λένε οι πληροφορίες), μέσα σε μόλις 26 ώρες (ένα πράγμα σαν απανωτές παντοφλιές της γυναίκας σας φανταστείτε...). 

Το 1996 η Πανάθα κερδίζει τον μεγάλο Άγιαξ μέ 1-0 μέσα στην έδρα του, ο γραφών μένει με το στόμα ανοιχτό και....αυτό ήτανε, τέλος η αναδρομή. Πάμε για άλλα μελλοντικά και καλύτερα (λέμε τώρα...). 

 Πάσχα προ των πυλών, η Βελκουλέσκου (αυτος ο Δράκουλας των Καρπαθίων) το παίζει τρελίτσα με τον Τόμσεν, η αξιολόγηση (ο Θεος να την κάνει) δε λέει να κλείσει,οι συντάξεις κόβονται, οι μετανάστες πεινάνε και αγριεύουν και... όλα καλα. 
 Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται στην κατερρέουσα ελληνική κοινωνία, αλλά έχουμε και την πρεμιέρα του X-Factor αυτό τον μήνα ρε παιδιά. 
Α νομίζω και το your face sounds familiar. Ε εντάξει. Τι άλλο θέλουμε. Πόσες ευτυχίες να αντέξουμε πιά. Πλεονέκτες. Ε πλεονέκτες... 


Υ.Γ. Καλό μας μήνα...

Πια το τρένο απο δω δεν περνά
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείχτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει...

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
Ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
Ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό η ευτυχία είναι αυτό
που περιμένουμε να `ρθει...

Στίχοι-Μουσική: Μανώλης Φάμελλος