Η θρησκευτική ευλάβεια των υποκριτών...

 Μέρες κατάνυξης και αναθεώρησης. Μέρες γεμάτες από παραβολές και παραδείγματα. Δύσκολες μέρες θα έλεγα εγώ. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι... καλοί Χριστιανοί πηγαίνουν (πηγαίνουμε) στην Εκκλησία όλη την Μεγάλη Εβδομάδα και οι... κακοί πηγαίνουν εκεί περίπου 10 λεπτά πριν το Χριστος Ανέστη. 

Τι ωραίος διαχωρισμός. Πόσο μα πόσο αληθινος και... χριστιανικός.

 Είναι φτηνό να βγάζω την ουρά μου απ'έξω κατηγορώντας τους ανθρώπους που κάνουν αυτό που νιώθουν. Αλλά τελικά κάνουν αυτό που νιώθουν? Η μήπως όλα γίνονται από συνήθεια και... θρησκευτική ευλάβεια? 
 Και εν πάσει περιπτώσει, πως γίνεται όλο το υπόλοιπο διάστημα να είσαι σκληρός, απότομος, αντικοινωνικός, ψεύτης, εγωιστής και ξαφνικά για 10 μέρες να μεταμορφώνεσαι σε άνθρωπο θεάρεστο που πάντα αποζητά το καλό του διπλανού του? Δίνουμε όντως σημασια στην πραγματική έννοια των ημερών ή υποκρινόμαστε καλοσύνη και αγάπη προς τον πλησίον μας?

 Αν κάτσω και αναλογιστώ πόσα παραδείγματα ανθρώπων έχω που αλλάζουν συμπεριφορά στις γιορτές, θα χάσω το μέτρημα. Ξαφνικά όλοι μας φοράμε τον μανδύα του καλού, άσπιλου και αμόλυντου Σαμαρείτη και μοιράζουμε ευχές δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως να τις εννούμε έχω την εντύπωση. 

 Σε μια κοινωνία που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, σε μια καθημερινότητα που αφαιρεί ολοένα και περισσότερο  από την ανθρωπιά μας και μας κάνει σκληρούς και κυνικούς, η επίδειξη καλοσύνης και αλτρουϊσμού, μοιάζει κακόγουστο αστείο. Δε λέω πως δεν υπάρχουν άνθρωποι με αξιακά χαρακτηριστικά Θα ήταν άστοχο και εφιαλτικό, ακόμη και για μένα που πολλές φορές βλέπω μισοάδειο το ποτήρι και όχι μισογεμάτο, να το σκεφτόμουνα αυτό. 

  Πάντα υπάρχουν αχτίδες ελπίδας και αλλαγής. Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν το καλό γιατί έτσι νιώθουν. Παντού και πάντα θα κυκλοφορούν και οι υποκριτές όμως.
 Είναι βέβαιο πως η υποκρισία είναι η μητέρα όλων κακών. Φοράει το προσωπείο της διαφορετικότητας και της ευκαιρίας. Της ανάπτυξης και της ευμάρειας. Του έρωτα και του πάθους.  Του εύκολου και του άκοπου. Εκεί πρέπει να καταλάβουμε την διαφορά. Να διακρίνουμε την παγίδα και να αλλάξουμε διαδρομή.

  Θλίβομαι ιδιαίτερα από τον στρουθοκαμηλισμό και τον ωχαδερφισμό που μας κυβερνάει, γιατί από εκεί ξεκινάει το κακό. Προφανώς και μας βολεύει βέβαια. Είναι όμως τρομακτικά απελπιστικό και άσχημο να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να ψεύδονται και έπειτα να αρέσκονται στο να πουλάνε φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. 

 Να συμβουλεύουν, να αποφασίζουν για άλλους, να κρίνουν και να επικρίνουν, με γνώμονα δήθεν, το καλό της κοινωνίας και των συνανθρώπων τους.  Καλοί και ενάρετοι στην όψη, βρώμικοι και σάπιοι μέσα τους.

 Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν, λέει η πιό γνωστή καρκινική επιγραφή. Πλύνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπo. Αυτή είναι η ουσία. Αν ότι λέμε και πράττουμε είναι αληθές, τότε ίσως μπορέσουμε να ξεπλύνουμε ότι βρώμικο και υποκριτικό υπάρχει εντός μας...


Υ.Γ. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους μας...