Έφυγες. Εφυγες παιδί μου και δεν πρόλαβες να ζήσεις.
Έφυγες με το χαμόγελο στα χείλη,
σαν αητός που φτερουγίζει στις ηλιόλουστες πεδιάδες.
Πάλεψες με το τέρας και κέρδισες.
Μόχθησες, έκλαψες, πόνεσες, αλλά τελικά τα κατάφερες
Όχι, ποιος σου είπες πως έχασες?
Το παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ αγόρι μου.
Και οι νικητές να ξέρεις, έχουν το χαμόγελο σου...
Η ζωή, πίστεψε με, δεν είναι μοναχά μια μάχη, άλλα ένας πόλεμος
Και στο τέλος θυμήσου το παιδί μου, θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο...
Υ.Γ. Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 11ο Συμπόσιο Ποίησης που φιλοξένησε η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Την ευχαριστώ και πάλι και δεν θα πάψω να το κάνω γιατί είναι σημαντικό για μένα να γράφω διαφορετικά...
Ευχαριστώ επίσης όσους διάβασαν και ψήφισαν αυτό που έγραψα. Ήταν όμως μιά εσωτερική ανάγκη και όχι μια απλή συμμετοχή.
Ευχαριστώ επίσης όσους διάβασαν και ψήφισαν αυτό που έγραψα. Ήταν όμως μιά εσωτερική ανάγκη και όχι μια απλή συμμετοχή.
Το κείμενο γράφτηκε δύσκολα, ελέω της λέξης και των συνειρμών που έκανα εκείνο το διάστημα, κυρίως λόγω της απώλειας του Παύλου Σωτηριάδη-Κυριακίδη, ενός νέου παιδιού που άωρα έφυγε από κοντά μας, άπο μια ασθένεια που ταλαιπωρεί εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους...
Γι'αυτό λοιπόν το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε όσους μάχονται καθημερινά ενάντια στις ασθένειες και γίνονται παράδειγμα για όλους μας... Τα ξαναλέμε.
Γι'αυτό λοιπόν το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε όσους μάχονται καθημερινά ενάντια στις ασθένειες και γίνονται παράδειγμα για όλους μας... Τα ξαναλέμε.
"Γι'αυτό λοιπόν το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε όσους μάχονται καθημερινά ενάντια στις ασθένειες και γίνονται παράδειγμα για όλους μας..." Αυτά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά Μάκη μου!
Νομίζω πως οι άνθρωποι αυτοί είναι παραδείγματα. Σημασία έχει να παραμένουμε άνθρωποι, όπως είχε πει κάποτε και η Γώγου. Θέλει δύναμη να προσπαθείς να παλεύεις πέρα απο τις δυνάμεις σου. Σε ευχαριστώ για το σχόλιο Μαρία μου. Φιλιά!
ΔιαγραφήΚαι οι νικητές να ξέρεις, έχουν το χαμόγελο σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο συγκλονιστικός στίχος!
Μάκη μου χαίρομαι πολύ που είσαι πάντα κοντά στο Συμπόσιο και δίνεις αξιόλογες συμμετοχές . Κάθε φορά και καλύτερα:))
Το θέμα σου σπαρακτικό , το απέδωσες τρυφερά και λιτά όπως έπρεπε!
να είσαι πάντα καλά και να μην σταματάς να γράφεις, ναι;!
Καλό ΣΚ :)
Καλησπέρα Αριστέα μου. Εγώ σε ευχαριστώ πολύ και ξέρεις τον λόγο. Είναι μερικές φορές που απλά γράφεις ότι νιώθεις, άσχετα αν το αποτέλεσμα είναι τελικά καλό η κακό. Έτσι έγινε εδώ.
ΔιαγραφήΥ.Γ. Οκ δεν θα σταματήσω. Πέρα από όλα τα άλλα έχω και τον στόχο μου είπαμε...χαχα! Φιλιααααά!
Καλώς σε βρήκα Μάκη! Υπέροχη η συμμετοχή σου κι γι αυτο την τίμησα με το δικο μου 3!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητηρια!
Άριάδνη σε ευχαριστώ πολύ για την τιμή και την ψήφο! Χαίρομαι που ένιωσες αυτό που έγραψα όπως το ένιωσα και γω! Καλώς σε βρίσκω και γω λοιπόν!
ΔιαγραφήΦίλε δεν γνώριζα ούτε για τον διαγωνισμό ούτε για την απώλειά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις, όλοι παλεύουμε με την καθημερινότητα μας, γκρινιάζουμε, χάνουμε, κερδίζουμε... μέχρι που κάποιο κοντινό μας πρόσωπο να πέσει στην κινούμενη άμμο αυτής της αρρώστιας. Εκεί ο χρόνος σταματάει και όλα τα παραπάνω περνάνε στο παρασκήνιο.
Λυπάμαι για την απώλεια σου. Εξαίρετο το πόνημα σου.
Καλησπέρα Γιάννη! Τον Παύλο δεν τον ήξερα προσωπικά. Η ιστορία του έγινε γνωστή μέσω μιας ενιαίας κίνησης από bloggers. Μερικές φορές, ίσως να το έχεις βιώσει και συ, νιώθεις ανθρώπους κοντά σου γιατί συνειρμικά και μόνο σου θυμίζουν ιστορίες, πρόσωπα και καταστάσεις από το στενό σου περιβάλλον. Αυτο συνέβη και σε αυτή την ιστορία. Ένα νέο παιδί (όπως χιλιάδες άλλα σε παρόμοιες περιπτώσεις), πάλεψε με μια άτιμη ασθένεια...
ΔιαγραφήΚαι είναι ίσως η ευαισθησία μου σε τέτοια θέματα, ίσως και η ηλικία του μικρού (που είναι ίδια με αυτή του αδερφού μου), ίσως η κατανόηση και αποδοχή των αξιών της ζωής, η οποία τελικά όπως αναφέρεις σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που ζούμε και αν αξίζει να χαλιόμαστε για μικροπράγματα. Με συγκλόνισε η ιστορία αυτή και γιαυτό μου βγήκε έτσι το κείμενο. Σε ευχαριστώ ιδιαίτερα που πέρασες και άφησες το σχόλιο σου.
Μάκη μου ό,τι και να πω είναι λίγο. Τα είπαμε και προσωπικά, συγκινήθηκα διπλά! Και όταν το πρωτοδιάβασα που είδες τι σχολίασα μαζί με την βαθμολογία και όταν στα αποκαλυπτήρια είδα ότι είναι δικό σου. Ειλικρινά πίστευα ότι το έγραψε γυναίκα. Κι αυτό που σου γράφω είναι τιμητικό, το να έχεις βαθιά μέσα σου τέτοιες ευαισθησίες. Μπράβο σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Διαβάζοντας το και γω πίστεψα πως θα θεωρηθεί ότι το έγραψε γυναίκα το κείμενο! Αυτό είναι τιμή και για μένα όμως! Αυτό το παιδί θα μπορούσε να είναι αδερφός μου, φίλος, γνωστός μου. Δεν έχει σημασία αν είσαι γονιός τελικά για να μπορείς να έχεις τέτοια συναισθήματα για έναν νέο άνθρωπο (η και μεγαλύτερο) που φεύγει έτσι άδικα. Αν κάτσουμε και σκεφτούμε τι γίνεται καθημερινά δίπλα μας, τότε ίσως κατανοήσουμε την σημαντικότητα του να ζεις και να μην αναλώνεσαι σε μικροψυχίες και φτήνιες... Σε φιλώ!
Διαγραφή